Skírnir - 01.01.1909, Side 16

16
Skaostórar konur.
höggiriu með stillingu. »Nú gaftu mér þat, er oss konum
þykkir miklu skifta, at vér eigim vel at gert, en þat er
litaraft gott, ok af hefir þú mik ráðit brekvísi við þik«,
segir hún. Hún ræður honurn ekki bana, eins og Hall-
gerður mundi hafa kosið. Hún legst það ekki undir höfuð
fyrir þá sök, ahenni mundi vera neitt sárt urn það að
honum væri styttur aldur. En til þess þykir henni hann
of lítilfjörlegur. Hún féflettir hann, segir skilið við hann
og tekur saman við annan mann.
Sá maður er kvæntur. Guðrún smánar konu hans
saklausa, teygir hann og tælir til skilnaðar við hana,
gefur honum ekki tíma til þess að ráðgast um skilnaðinn
við vini sína., og giftist honum. En hann druknar skömmu
síðar.
Og nú spinnur örlaganornin þann þráð inn í líf hennar,
sem aldrei slitn,.r fyr en í andlátinu. Hún fær ást á
Kjartani Olafssyni, sjálfsagt glæsilegasta manni landsins
þá. Dáleikar verða miklir með þeim. Kjartan heflr að
sjálfsögðu verið hugfanginn af fegurð hennar og vits-
munum. En hann virðist ekki hafa unnað henni hug-
ástum, að minsta kosti ekki neitt likt því, sem hún unni
honum. Svo lítur Laxdæla vafalaust á það mál. »Þótti
Kjartani gott at tala við Guðrúnu, því at hon var bæði
vitr ok málsnjöll«, segir hún, þegar hún skýrir frá sam-
drætti þeirra. Meira segir hún ekki um það mál frá
Kjartans hlið. Hann ræður utanferð að henni fornspurðri.
Henni gezt illa að því. Hann biður hana að láta sér þetta
ekki mislíka, og býðst til að gera eitthvað annað fyrir
hana, sem henni þyki vænt um. »Entu þetta, því at ek
mun brátt yflr því lýsa«, segir hún. Hún vill fá að fara
með honum, »ok hefir þú þá yfirbætt við mik þetta bráð-
ræði«. En hann afsegir það og biður hana að bíða sín
þrjá vetur. Henni þykir fyrir, og vill engu um það heita.
Kjartan fer utan og með honum Bolli frændi hans og
fóstbróðir.
Bolli kemur út aftur á undan Kjartani. Hann segir
Guðrúnu þau tíðindi, að Kjartan muni naumast væntan-