Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 41

41
Ur ferðasögu.
þegar svona er af stað farið. Þvt að það verður ekki of vel
brýnt fyrir mönnum: menningin er rétt að byrja, vér erum
rétt að komast út úr steinöldinni, notkun eldsins jafnvel má
heita ný, þegar litið er á tímalengd þá, sem mannkynið hefir
þegar uppi verið.
Mvndir eins og þessar, sem minst var á, væri garnan að
hafa af íslenzku landslagi; útsýn af Sellandafjalli t. a. m. yfir
Ódáðahraun og suður í Vatnajökul, til að sýna hina hryllilegu
hátign auðnarinnar; en svo annað yfirlit af Vörðufelli á Skeiðum
t. a. m., þar sem ef til vill er vinalegast víðlendi umhorfs á
landi hér og framtiðarvænlegast.
Isar heitir eins og kunnugt er, áin sem Múnchen stendur
við, og í vorblíðunni valt hún áfram ygld og ólm með jökulsár-
eða réttara sagt hvítár-lit. En þó að hún velti »eins og vitlaus
skepna«, þá er hún engin bægisá, því að henni er mörkuð rás
með sterklega steinlimdum bökkum og straumbrjótum. En sú
var tíðin, og þó löngu fyrir Múnchenar minni, að áin valt að
vild sinni yfir auða sanda eins og jökulsárnar á íslandi gera enn.
Er það ein mikil sigurvinning mannanna, að beljandi stórár
skuli vera borgarprýði, en enginn farartálmi. Jökull sunnan úr
Alpafjöllum teygði sig á ísöld norður yfir sléttuna sem Múnchen
stendur á, og isaldarmenjar fara að sjást úr því komið er suður
fyrir Dóná.
III.
Innsbruck.
1.
Svo leitt sem mér þótti að fara frá Múnchen eftir of stutta
dvöl, þá hefi eg þó ekki hlakkað meira til ferðar í annað sinn
en er eg steig upp í járnbrautarvagninn á stöðinni sem eg
mintist á fyrir skemstu; því nú var ferðinni heitið suður í
Alpafjöll og veður var hið fegursta. Eimlestin rann slóð sína
á hröðum hjólum og brátt var Múnchen horfin, en grænar
og fífilglóandi grundir óðu fram hjá vagngluggunum. Og í
fjarska reis yfir sléttuna ljósblá hamragirðing, norðurrönd Alpa-