Skírnir - 01.01.1909, Síða 47

Vistaskifti.
47
— Giott! Nú er hann góðglaður, sagði eg við sjálf-
an mig.
— Farðu upp í hesthús með hann Bleikskjóna, og
gefðu honum tuggu, og skafðu þig svo upp, og komdu
inn i hlýjuna, inn í baðstofu, sagði Jón.
Eg kom inn eftir dálitla stund. Jón var kominn úr
vosklæðum og seztur á rúm þeirra hjónanna, snöggklædd-
ur. Þorgerður sat á stóli móti rúminu og var að spinna.
Mér heyrðist þjóta með snarpasta móti í rokknum.
Eg settist á rúmið mitt í frambaðstofunni. Hurðin
að hjónahúsinu stóð opin.
Þorgerður kallaði fram til mín:
— Ertu búinn að sækja vatnið?
Eg kvað svo vera.
— Farðu þá að moka flórinn. Það var aldrei gert
í morgun.
— Ekkert liggur á, sagði Jón.
Þorgerður dæsti við þreytulega.
— Jæja . . . þá það!
Og rokkhjólið tók gríðarlegan fjörkipp. Og allur
rokkurinu urraði og argaði.
— Komdu hérna til mín, Steini minn, og seztu hjá
mér, sagði Jón.
Eg lét sem eg heyrði það ekki. Mér þótti það of
mikil virðing. Og mér fanst ekki sem fýsilegast né frið-
vænlegast að vera þarna inni hjá hjónunum.
Komdu, Steini, sagði Jön aftur.
Mér þótti þá ráðlegast að hlýða.
Jón strauk um höfuðið á mér, þegar eg var seztur.
— Nú er eg fullur, sagði Jón. Þegar eg er fullur,
þá er eg góður. Þá vil eg hafa alt hjá mér, sem á bágt,
alt, sem er undirokað.
Hann strauk aftur um höfuðið á mér.
— Og þá íinn eg, að eg er ekkert skítseiði. Þá vil
eg vera vondur við alt, sem er ilt, alla yfirdrotnun, all-
an þjösnaskap, alla harðýðgi. En það er af því, að i
raun og veru er eg góður.