Skírnir - 01.01.1909, Qupperneq 48

48
Yistaskifti
Nú varð þögn.
— Heldurðu ekki, Steini? sagði hann þá.
En hann horfði glarapandi ölvímu augunum á Þorgerði.
Eg samsinti honum í huganum. En mér fanst gæti-
iegast að segja ekki neitt.
— Sér eru nú hver gæðin líka í brennivínsrostanum!
sagði Þorgerður.
Jón leit upp fyrir hana, út í gluggann. Mér fanst,
eins og honum þykja of lágt litið þar sem Þorgerður sat.
A miðjum rúðunum voru auðir blettir innan í klakanutn.
Eg sá skafrenninginn skjótast fyrir og heyrði hvassviðri
á þakinu. En eg var hræddur um, að eins mikið væri
að hvessa inni.
— Af því að eg er góður, er eg glaður nú, sagði
Jón, eins og út í gluggann.
— Við þekkjum þá gleði, sagði Þorgerður.
— Eg er ekki glaður af því að eg er fullur. Eg er
glaður af öðru.
Þorgerðar hélt áfram að spinna af mesta. kappi. Jón
horfði enn út um gluggann með íbygnum spekingssvip.
Þá leit hann á mig.
— Eg er ekki a 1 v e g sannfærður um, að þú verðir
drepinn, sagði hann því næst.
Mér var ekki ljóst, hvað það kæmi málinu við. En
Þorgerður leit á hann snögglega.
— Hvað er að frétta af fundinum ? sagði hún.
— Ýmislegt, sagði Jón hróðugur.
Þá tók hann í nefið, og var miklu lengur að því en
hann var vanur.
— Sveitarómagarnir voru á undirboði, sagði hann,
þegar hann hafði komið pontunni aftur fyrir í buxnavasa
sínum.
Eg vissi ekki, hvað undirboð var. En mér fór að
skiljast, að eitthvað mundi hafa gerst, sem mér kæmi við.
Og eg hlustaði mjög vandlega.
— Nú-nú? . . . Hverjir? sagði Þorgerður.
— Þeir verstu.