Fjölnir - 01.01.1844, Blaðsíða 112

112
inni, mcS því aft hagnýta svo vesahnannlega1 gjöf konungs-
ins. Austfirhingar hafa jiegar herlega sýnt þetta í hrjefi
sínu til Balthazars Christensens, og {)að eru engin likindi
til, að aðrir Islendingar sjeu sljóskygnari í svo mikilvægu
{tjóðniáli. 5að kann því mörgum að virðast við fyrsta
álit, sem lítil þörf sje nú á, að fara nokkrum orðum um
ókosti þá, sem eru á alþingisskipun vorri Islendinga. En
það er þó fremur harðla nauðsynlegt. 5eir sem áður eru
sanufærðir um, að alþingi sje stofnað á ólikan hátt því,
er vera átti, verja ekki illa þeim stundum, er þeir verja
til að skýra það og lirýna fyrir sjálfum sjer; því þess
skýrri sem hugmynd manna cr um hið rjetta og hið ranga,
því betur vex þeim móður til að stökkva hinu ranga, og
“hugur ræður hálfum sigri”. Og þótt margar ritgjörðir
sjeu þegar komnar á prerit, sem geta leiðbeint hugsunum
manna í þessu efni, vonum vjer þó, að þessari verði
ekki ofaukið, ef ekki tekst því ófimlegar; því sannleikur-
inn verður mönnum miklu auðkennilegri, þegar menn sjá
hann í ýmislegum búningi, enn eí þeir sjá hann ætíð í
sama fatinu. En þótt hinir sjeu færri, sem láta sjer þá
alþingisskipun lynda, sem Reykjavíkur-nefndin hefur saman
sett, þá er þó mikils áríðandi, að reyna til að sannfæra
þá; því í slíkum efnum er ætíð mikið undir því komið,
að sem flestir sjeu á einu máli. En það sem öllu fremur
hefur hvatt oss til að rita nokkur orð um alþingismálið, er sú
sannfæring vor, að það sje öldungis nauðsynlegt, að hinir
fyrstu alþingismenn skerist í Ieikinn, og þjóðin aðstoði
þá af öllu afli. Jað er sannfæring vor, að bót á kjörum
vorum Islendinga og allar framfarir, Iíkamlegar og and-
legar, sjeu að miklu leyti undir því komnar, að alþingi
verði annað enn einbert nafnið, og komist í það horf, sem
það ætti í að vera, og því sje fyrst af öllu kippt í Iag,
’) Vjer viljurn ekki scgja amháttarlega (slaviskj, þó það
væri sagt á þinginu í Hróarskcldu.