Ný félagsrit - 01.01.1871, Blaðsíða 163

Klukkuljóð.
163
Vei! þá í borgum bruuatundur
Borib í hrúgur vex á laun,
þá fólkií) böndum sviptir sundur,
Sér í gjörræ&is fleygir raun.
þá kippir hart í klukkustrengi
KaldbrjóstuS styrjöld, — hryllíngs gtiý
Fribhelgub klukka friSrofs mengi
Firnaverk blóBug stefnir í.
„Jafnrétti! frelsi!” belja bragnar,
Borgarlib vopnast fyrrum rótt,
Um torg og stræti mergb sig magnar,
Morögjörn á vegum hamast drótt.
þá verba drósir dýr óarga
Og draga spott aí> blóögum harm,
þær tæta í sundur tennum varga
Titrandi hjarta úr fjandmanns barm.
Ekkert er heilagt, öll þá riptast
Ótta, kærleiks og skyldu bönd,
Af vondum góbir sessi sviptast
Og svárir glæpir æba um lönd.
Geigvænt er ljónib grimmt aö vekja,
Gnístandi er tígrisdýrsins kló,
En ógntryllt mannsins íllskufrekja
Er allri skelfíng meiri þó;
íllt er ab ljá þeim eilífblinda
Uppheima Ijóssins blys í hönd,
Ei má þab lýsa en abeins kynda,
Og öskudýngjum þekja lönd.
Fögnub gub mig gæddi háum,
Glíkan stjörnu vebrahjálms,
11»