Ný félagsrit - 01.01.1871, Page 177

Meyjan af ókunua landinu.
177
Og ó&ar hurfu hennar sporin,
þá hdn úr dalnum fór af stab.
Yndi var þjóí) af) dngu sprundi
Og allra hjörtu fylltust þrá,
En tignar svipur svanna mundi
Samkynnum nánum bægja frá.
Hdn aldin bar og ótal blóma,
Sem annar foldarreitur gaf,
Vi& æ&ri sólar alií) ljóma
Og ebli sælla getib af.
Ástgjafir rétti’ hdn öllum gumum,
Ávexti þessum, hinum blóm,
Unglíngi jafnt sem ölddng hrumurn
Svo einskis hönd fór þa&an tóm.
Kært tók hún öllum komnum gestum,
En kæmi sveinn me& festarsprund,
þau sæmdi’ hdn gjöfum gjafa beztum,
þeim gaf hún fegurst blóm í mund*.
7.
Pflagrímurinn.
Æsku var eg enn í blóma
Æsku sló& er hvarf eg frá;
Léttan danz og ljdfa hljóma
Leif&i eg fö&ur arni hjá.
;19', ufsoiii'tiílli; >
') }>að er skáldskapurinn og hin skáldlega fegurð lífsins sem Snhiller
heflr fúlgið undir þessari aðdáanlega fögru líkíngu.
12