Andvari - 01.01.2001, Blaðsíða 23

andvari
SNORRI HALLGRÍMSSON
21
um hinn 8. okt. 1945 á 48. afmælisdaginn minn, en það urðu margar og mér
óskiljanlegar aðgerðir. Síðan ég hætti að ganga við stafprik hafa mér dugað
fætumir vel. Þetta spurðist víða og þótti ganga kraftaverki næst.
Síðar í sömu grein segir Hendrik Ottósson:
Það kom stundum fyrir að ég örvænti um að ég mundi nokkumtíma komast á
fætur aftur eftir að hafa verið mánuðum saman í gipsumbúðum. En alltaf tókst
honum að telja í mig kjarkinn og fullvissa um bata. Allt þetta þakka ég „honum
Snorra" eins og hann er almennt nefndur af fólki sem honum hefur kynnst.
Af ofanskráðu má sjá að Snorri Hallgrímsson var frumkvöðull um
bæklunaraðgerðir á ganglimum. Auk annarra þá nýstárlegra bæklunar-
aðgerða, gerði hann fyrstu gervimjaðmaraðgerð hér á landi 17. desem-
ber 1945. Þegar rætt er um fyrri hluta starfsferils Snorra hér á landi, ber
að geta þess að hann var fyrstur íslenskra lækna til að stunda lýtalækn-
ingar að einhverju marki. Þar ber hæst aðgerðir hans á skarðasjúkling-
um, sem hann gerði í samræmi við aðferðir sænskra lýtalækna, sem
höfðu flutt þær með sér frá námi á Bretlandseyjum. Þessar aðgerðir voru
í raun fyrstu heppnuðu aðgerðir á þessum lýtum hér á landi. Að vísu
höfðu íslenskir læknar saumað saman skörð í vör en flestar tilraunir til
aðgerða á gómklofa höfðu mistekist. Höf. hefur fylgt mörgum skarða-
sjúklingum Snorra eftir og getur fullyrt að árangur hans stóðst fyllilega
samanburð við það sem gert var annars staðar í Evrópu á þessum tíma.
Auk starfsins á Landspítalanum, fyrst sem annar aðstoðarlæknir og
síðar sem fyrsti aðstoðarlæknir, stundaði Snorri sjúklinga á sjúkrahúsi
Hvítabandsins og Sólheimum. Þegar við þetta bættist vinna á lækn-
ingastofu sem lengst af var troðfull er Ijóst að vinnudagurinn gat orðið
aerið langur.
Prófessor og yfiiiœknir
Starfið á Landspítalanum leiddi til þess að Snorri fékk smám saman
vaxandi áhuga á almennum skurðlækningum og þegar próf. Guðmund-
ur Thoroddsen lét af störfum á síðari hluta ársins 1951 sótti hann um
stöðu hans og var veitt hún frá 1. september 1951. Prófessorinn í
handlæknisfræði var jafnframt yfirlæknir handlækningadeildar Land-