Andvari - 01.01.2007, Qupperneq 11

ANDVARI
FRÁ RITSTJÓRA
9
sjálfsagt að sá grundvöllur verði traustur um alla framtíð. Þegar Háskólinn
í Reykjavík lýsti þeirri stefnu nýlega að eftir fáein ár verði enska jafngild
íslensku innan hans fögnuðu ýmsir og í því sambandi lét merkisklerkur í ljós
þá skoðun að nauðsynlegt sé orðið að byrja að kenna fimm til sex ára börnum
ensku. Þau eiga því að læra þá tungu áður en þau hafa fengið traustan grunn í
móðurmálinu. Þegar þessi börn heyra síðan ensku í öllum fjölmiðlum til jafns
við íslensku er ekki langt í að þau taki að hugsa svo að raunverulega skipti
litlu um þetta tungumál sem engir skilja nema við, þrjú hundruð þúsund sálir
norður i hafi.
Er þetta sú framtíðarsýn sem við okkur blasir? Kannski er fólk tilbúið að
styðja að svo fari, í orði eða verki eða með hugsunarlausu samþykki. Fæðingar-
dagur Jónasar Hallgrímssonar hefur verið gerður að „degi íslenskrar tungu.“
Ef íslensk tunga skipar ekki í reynd það öndvegi sem henni ber, verður það
ekki kallað annað en yfirdrepsskapur og hræsni að hylla á slíkum tyllidegi
minningu skáldsins sem setti það efst á stefnuskrá sína að „Islendingar viljum
vér allir vera og vér viljum vernda mál vort og þjóðerni.“
Látum þetta minningarár fremur verða til að styrkja og efla einlæga við-
leitni ábyrgra aðila í þjóðfélaginu til að leggja rækt við menningarafleifð
okkar og tungu sem í hans eyrum var „allri rödd fegra“. Það verður hún ekki
til lengdar nema við stöndum vörð um hana, ekki af einstrengingsskap og
þrjósku, heldur í þeirri vitund að í raun er það móðurmálið eitt sem getur gert
okkur heimamenn í alþjóðasamfélagi hinnar nýbyrjuðu aldar.
Gunnar Stefánsson