Andvari - 01.01.1956, Side 56

52
Guðmundur Gíslason Hagalín
andvari
að „þetta gæti eins verið lýsing á starfi Benedikts sjálfs.“ Hann
hvikaði aldrei frá settu marki í þeim málum, sem hann bar
fyrir brjósti. En hvort hans var að nokkru getið við framgang
mála, lét hann sig svo litlu skipta, að sá var gjarnan háttur
hans að láta aðra hafa forgöngu á opinberum vettvangi, ef það
var þeim að skapi — og þó einkum, ef hann taldi sig með því
móti geta betur bundið hina deigari réttum málstað. Því er það,
að oft sést ekki af opinberum gögnum, hve ríkan hlut hann átti
í sigri ýmissa þeirra stóru mála, sem hann beitti sér fyrir eða
lagði ómetanlegt lið. En sæi hann þess þörf, að hann gripi
merkið og héldi því á lofti í málasennu, utan þings eða innan,
þá dró hann sig ekki í hlé.
Og drengskapur, prúðmennska og óeigingirni Benedikts
Sveinssonar voru ekki eiginleikar, sem hann hefði sérstaklega
tamið sér á hinu opna sviði þjóðmálanna, heldur voru þeir hon-
um í svo ríkum mæli í blóð bornir, að hann varð aldrei þannig
fyrir hittur, að þeir mótuðu ekki orð hans og framkomu. En
þær stoðir voru enn fleiri, sem runnu undir hinar einstæðu vin-
sældir Benedikts Sveinssonar. Hann var greiðamaður mikill, og
í hópi náinna kunningja var hann mjög skemmtilegur, hafði á
takteinum snilliyrði sagna og ljóða án þess að þar kenndi íburðar
og hafði lag á að miðla þannig af fróðleik sínum, að menn yrðu
þess lítt varir, að þeir væru þiggjendur. Benedikt var oft glett-
inn og missti einskis í virðuleik, þó að hann brygði á gamanmál.
Hann gat gert þannig að gamni sínu í forsetastól, að öllum
væri skemmtun og engum hneyksli. Pétri alþingismanni Ottesen
segist meðal annars þannig frá í minningargrein þeirri um Bene-
dikt, sem áður getur:
„Átti hann stundum til að bregða á glens, svo sem þegar
hann sneri máli sínu skyndilega til forsætisráðherra í miðri at-
kvæðagreiðslu urn fjárlög, er kirkjuklukkan var að slá sex síð-
degis miðvikudaginn lyrir skírdag, og spurði: „Þá vil ég spyrja
hæstvirta ríkisstjóm, hvort henni þyki kristnispell í vera, að
atkvæðagreiðslu sé fram haldið?“ Öðru sinni, er þreytt hafði verið