Andvari - 01.01.1956, Qupperneq 112

108
Bergsveinn Skúlason
ANDVARI
mestu úr þriSju og fjórðu. — Góðir varpeigendur, sem líka voru
oft hinir beztu dúnfræðingar, sögðu að dúnninn slitnaði í hreiðr-
unum og aldrei fengist verulega fallegur dúnn, ef kollan fengi
að njóta hans allan varptímann, enda þyrfti hún þess ekki. —
Ég hygg það sé að mestu rétt.
Síðasta leitin heitir hroðaleit og er réttnefni. Þá er síðasti
dúnhnoðrinn hirtur úr hreiðrinu, hversu rotinn og fúinn sem
hann kann að vera. Síðan standa hreiðrin auð og tóm til næsta
vors, neina hvað harður skurn og skjóður blikna á botni þeirra,
unz haustvindar og liret blása þeim á hrott. — Þjóðtrúin segir,
að alltaf eigi að skilja skjóðumar utan af ungunum eftir í hreiðr-
inu, þegar síðast er gcngið frá því, til þess að kollan rati á það
næsta vor!
Að hverri leit lokinni vappa kollurnar aftur á hreiður sín
hundruðum og þúsundum saman um hólma og stórar eyjar.
Kyrrð kemst aftur á í varplandinu. Ævintýri gerast þar á ný og
friður ríkir, þar til sami leikurinn hefst aftur. Og þannig koll af
kolli allt vorið, eins og drepið hefur verið á hér að framan, unz
síðasta kollan hefur yfirgefið varpstöðvamar — leitt út — með
sömu yfirlætislausu háttprýðinni og liún kom. En mikið hefur
kollan látið á sjá á.þessu tímabili. Þrótturinn sindraði af mo-
brúnu fjöðrunum þegar liún kom að varplandinu, og hún var
sílspikuð og smurð. Nú eru „hrjóstin visin og fölar kinnar.
Dúninn hefur hún plokkað af sér, og fiðrið er orðið hrjúft og
stirt viðkomu. En hún hefur líka skilað nokkrum nýjum ein-
staklingum inn í heiminn og „Ólafi Stephensen dún“. Og nu
er það aðeins hin undurmjúka bassarödd kollunnar, sem berst
að eyrum þess sem hlustar, um leið og hún kveður og leiðir ung'
ana sína til sjávar. Hin sérkennilega og blæbrigðaríka rödd blik'
ans er löngu þögnuð og liann orðinn að ,,kollu“ út við yztu sker.
Lítið er um aðra varpfugla af andakyni í breiðfirzkum varp'
löndum. Þó skjótast þar í nokkrar legundir, en fáir einstaklingtn