Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1931, Side 34

32
“Við erum að fara villir vegar. Og eg gleymdi
leiðarsteininum mínum í Mjöðranni í morgun.’’
Þá fór maðurinn í svarta feuflinum þegjandi fram
fyrir hópinn og gekk á undan.
En veðrið var á móti og harðnaði óðurn.
“Eg er að örmagnast af hungri,” sagði annað ung-
menni nokkru síðar, “og nestið mitt varð eftir á
Sælkerabrekku, þar sem við áðum um dagmála-
skeið.’’
Þá rétti kuflmaðurinn hinu svanga ungmenni
væna brauðsneið úr malpoka sínum, en sagði ekki
orð.
Og altaf versnaði veðrið og frostharkan óx.
“Eg get ekki lengur haldið áfram fyrir kulda,”
sagði þriðja ungmennið alt í einu; “því að eg týndi
yfirhöfninni minni í Glysbæ í gærkvöldi.”
Nú fór kuflmaðurinn úr kápu sinni og rétti hin-
um unga manni, án þess að mæla orð frá munni.
Og veðrið varð ólmt og grimt og nístandi kalt.
“Eg ræð mér ekki í þessu fárviöri,” sagði fjórða
ungmennið, “því að skórnir mínir eru svo hálir síð-
an eg steig dansinn í Munarskála í nótt.”
Kuflmaðurinn rétti honum þegjandi staf sinn.
Og þeir héldu áfram lengi, lengi, yfir hóla og hæð-
ir í grenjandi hríðinni. Og þegar minst varði, hras-
aði ungmennið, sem aftast gekk, og brákaðist ann-
ar fótleggurinn.
“Nú er úti um mig,” sagði ungmennið; “eg kemst
ekki lengra, og hér verð eg að deyja!’’
Þá tók kuflmaðurinn liinn unga mann upp, og bar
hann á bakinu.
Nokkru síðar slotaði veðrinu, og sólin skein aftur
í heiði.
Nú fór að halla undan fæti, smátt og smátt, og
eftir nokkra stund tóku við sléttir og grænir vellir.
Og ferðamennirnir voru nú komnir til hins lang-
þreyöa Mornalands.