Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 8
2
Kvæði.
IÐUNN
Þá birti. — Mér hitnaði í brjósti
af brennandi fagnaðarkend,
og sýn, sem var heiðríkju hjúpuð,
í hug minn á svipstund var brend.
Sjá, Herðubreið hló þar við augum,
og hálendis drotningin glæst
er hrein eins og himinsins brúður,
í hæð, sem er smæðinni fjærst.
Hún ávarpar djúpþögul alla:
Ég ætla þér svip þenna’ og mynd,
og bergirðu á Iind minna brjósta,
þá biðurðu ei griða hvern vind.
Ég gef þér mitt harðfengi og hreysti,
minn hreinleik og víðsýnið alt;
þá stækkarðu’ að hvötum og styrkist
og stælist til dáða, — þú skait!
Já, hálendis drotningin hreina,
’hún heillar og dregur svo ríkt,
og hverfur þér aldrei úr huga,
því henni er þitt frumeðli vígt:
Þín löngun, að rísa og ljóma,
þinn launhugi, að gefa ekki um skjól,
en gnæfa að tiginni göfgi,
hvort gaddhríðar ríkja eða sól.
Klerkurinn.
Messan hófst — og messubragur
manni engum dulist fékk.
Upp var runninn orðsins dagur;