Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Side 42

36
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNN
horfði. En bezt er þó að segja eins og var, að margt
tárið felldum við, hvert um sig, yfir því, að tillögur
okkar náðu ekki samþykki hinna. Svo viturlegar og
snjallar fannst hverju okkar sínar tillögur hafa verið.
Um eitt vorum við þó sammála. Við vissum öll, að elzta
systir okkar var ósköp elsk að blómum. Og við brutum
heilann um þetta og hugsuðum málið mikið, lengi og
vandlega — lögðumst svo djúpt, sem við gátum. Loks
gat eg þess, að nú hugkvæmdisf mér það, sem ekkert
okkar hefði áður stungið upp á.
— Hvað er það? spurðu hin öll með ákafa, einum
munni.
Eg fann, að eg hafði vakið forvitni þeirra og svaraði
með hægð og drýgindum:
— Tillaga mín er sú, að við búum til blómgarð á
melbarðinu hjá kvíunum og gefum henni hann, alskrýddan
á afmælisdaginn hennar.
í fyrstu var eg hálfvegis milli vonar og ótta um það,
hvort þetta myndi ná samþykki hinna.
En óttinn hvarf bráðlega. Aður en mig varði sam-
þykktu þau tillögu mína, öll í einu hlióði.
Þetta var mér svo mikið gleðiefni, að eg varð með
sjálfri mér furðulega hreykin af því, að hafa getað
hugsað þetta snjallræði — og engan spurt ráða, jafnvel
ekki hana mömmu, sem eg hélt þó ráðsnjallasta allra
manna í veröldinni.
Og nú var hafizt handa. Við lögðum viðstöðulaust út
á Kvíamel. Og kappið og ákafinn var okkur öllum sam-
eiginlegt — barnslegt kapp og fávíslegur ákafi.
Við vorum svo sem enga stund að búa til girðinguna,
einsetta röð af smásteinum. Hún var að vísu ekki horn-
rétt, ekki kringlótt og ekki sporöskjulöguð og raunar
ekki hlykkjalaus. En hvað um það. Eg, sem vitanlega