Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 50
44
Bernslíuminningar Höllu.
IÐUNN
Eg fann, að mömmu vöknaði um augu. Hún kyssft
mig enn ástúðlegar en áður, og lagði af stað heim.
— Eg býst við, að eitthvað geti greiðst fram úr þessu,
barnið mitt. En reyndu allt af að vera gott barn. Þá
vona eg, að þér sé óhætt, þó að þú ættir ekki í bráð-
ina nema einn kjólinn.
— — Á afmælisdaginn sinn fór elzta systir mín með
sparikjólinn minn til Rúnu á Hálsi og gaf henni hann,
frá mér og sér.
Eg er sannfærð um, að elztu systur minni var þessi
afmælisgjöf kærri en allt annað, sem við gátum þá látið
af mörkum við hana.
Sumarið, sem eg var á tíunda árinu, var mér í flesta
staði ánægjulegt. En ekkert vakti mér jafn-mikla til-
hlökkun, sem það, að foreldrar okkar höfðu lofað því,
að við krakkarnir, öll í sameiningu, skyldum fá að fara
á berjamó, þegar tími yrði kominn til þess. Við töldum
tímana. Og öll vorum við sammála um það, að fá því
fil leiðar komið, að Rúna á Hálsi fengi að vera með
okkur. Og svo var þetta af viti ráðið, að mamma nefndi
það við Ðorghildi, hvort Rúna fengi að fara með okkur
á berjamó. Borghildur hafði heitið góðu. Okkur fannst
því, að frá þessu væri svo gengið, að engu þyrfti
að kvíða.
Svo rann upp þessi langþráði sunnudagur, er við
skyldum fara til berja. Við komum að Hálsi, til þess að
að taka Rúnu með okkur.
Rúnu gátum við ekki fundið — fengum ekki að tala
við hana. Borghildur varð fyrir svörum, og var nokkuð
gustmikil. Hún sagði, að ekkert gæti úr því orðið, að
Rúna færi með okkur í það sinn. Hún hefði annað þarf-
ara við hana að gera. Nær væri, að hún gætti þess, að