Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 34
28
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNN
héraðslæknisins og átti við hann langt einmæli. Og síðla
þann dag hafði hún sama hátt.
Þetta varð forvitni manna mikils til ofraun. Menn gátu
sér til, hvísluðu og hjöluðu, leituðu úrlausnar hver hjá
öðrum, spurðu, horfðu og voru á gægjum, ólíklega sem
líklega. En menn gengu til hvíldar þetta kvöld, seint eg
síðarmeir, og voru í rauninni einskis vísari.
Og daginn eftir voru hættir Höllu alveg þeir sömu.
Hún sat þann dag mestallan á einmæli við lækninn.
En það æsti forvitni kvenfólksins enn þá gífurlegar
en áður, að því sýndist ekki betur, en að hún bærist
til mikilla muna meira á í klæðaburði þá, en daginn áður.
Nú var mönnum nóg boðið.
Hvað gæti undir þessu búið?
Enginn gat neitt í það ráðið.
Ágizkanirnar lengdust og þrútnuðu með hverri stund-
inni, sem leið, og flóknuðu svo, að öllum var varnað að
botna nokkurn hlut í þessu.
Allir vissu, að héraðslæknirinn var ungur og ógiftur
og þar á ofan mesta kvennagull. En hvernig var því
farið um þessa Höllu frá Seli? Var hún þá gift? Nei-
nei. Síður en svo. Hún var ógift, á fertugsaldri —
piparjómfrú, eins og það er oftast nefnt.
Þarna væri lausnin í þessu dularfulla máli, fannst
flestöllum.
— Þetta er hreinn og beinn samdráttur, hvíslaði hver
konan að annari, og í þeim skalf röddin. Hún er bara
að draga sig eftir honum. Fari í.......ef það er annað.
— En það skikk, börnin góð, mælti húsfreyja með-
hjálparans, og var eigi lítið niðri fyrir. Að hugsa sér
annað eins. Ekki er kann ske farið dult með hlutina.
Eitthvað mundi sagt um almúgann, hefði hann það