Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 51

3ÐUNN
Bernskuminningar Höllu.
45
kýrnar færi ekki í heystæðið, sækti þær, þegar þar að
kæmi, og snerist í þarfir heimilisins, bæri inn vatn og
mokaði fjósið. Borghildur sagðist ætla sér að ráða heimili
sínu þenna dag, eins og hina dagana — þangað til ráðin
kynni að verða tekin af sér af þessum æskuskríl.
Við urðum að sætta okkur við þetta. En við réðum
með okkur, að gefa Rúnu jafnan hlut við okkur af
berjum, þegar við færum heimleiðis.
Þegar á daginn leið, kólnaði veður og var orðið
hvasst og rosalegt, er við komum að Hálsi í heimleið.
Þá hitti eg Rúnu og gat fært henni hlut hennar af
berjunum. Hún var við bæjarlækinn og þvoði þar úr
sokkaböslum.
Rúna var þá ekki skartklædd. Hún var að ofan, yzt
fata, í stagbættum prjónpeysu-ræfli, sem svo var göt-
ugur, að víða sá í handleggina bera. Að neðan var hún
í strigapilsi, rifnu og óhreinu. En fótabúnaðurinn var
enginn. Hún var berfætt.
Henni var hrollkalt. Hendurnar voru þrútnar og
rauðar og loppnar. Fæturnir voru blárauðir og kúfar
voru upp af ristunum, og tærnar hurfu nærri því undir þá.
Hún stóð í forarleðju á lækjarbakkanum, og það
leyndi sér ekki, að líðan hennar var ærið bágborin. Hún
var fátöluð — eins og utan við sig.
— Er þér ekki voða kalt á fótunum, Rúna mín?
spurði eg.
— O-jú, svaraði hún. En eg er nú nokkuð farin að
venjast fótakuldanum. Bágara á eg með kuldapollana.
Mig tekur ógurlega í þá, þegar í þá berst leir eða
sandur eða mold, og þeir geta aldrei gróið í Öllum
þeim vaðli, sem eg verð að hafa.
Angistarhreimur var í rödd hennar. Og eg held, að
-eg megi fullyrða, að hún hafi orðið að bíta á jaxlinn,