Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Síða 46
40
Ðernskuminningar Höllu.
IÐUNN
engum vafa. Og eg lagði eyru við hvíslinu. ... Nú
heyrði eg:
Munaðarleysingjar — munaðarleysingjar. ...
Mér misheyrðist ekki. Um það var eg viss.
En — hver var að hvísla?
Eg var að reyna að geta mér til um það.
Skyldi guð vera að hvísla að mér, Jesús Kristur eða
englarnir?
Auðvitað gat þessi þrenning hvíslað því, sem henni
sýndist að góðum börnum.
Vondu börnin komu varla til greina, því að vondi
karlinn og púkarnir hvísluðu að þeim. Og hann og þeir
myndu varla fara að hvísla að mér, því að eg hélt
sjálf, að eg væri bezta barn.
Eg velti þessu öllu mikið fyrir mér.
Allt í einu minntist eg þess að eg sæti á Huldusteini. . ..
En að mér skyldi ekki hafa getað skilizt þetta. Vitan
lega var huldukonan að hvísla að mér, að blómin væru
munaðarleysingjar, sem engan ættu að — engan, nema
guð og góða menn. ... Voðaleg synd hlyti það að
vera, að slíta blómin upp, bera þau út á Kvíamel —
láta þau deyja þar.
En hvað mér varð þetta ljóst — í einni svipan.
Eg var orðin staðráðin í því, að eiga ekki meira við
blómgarðinn.
Af því að elzta systir mín elskaði blómin, gat að
mínu viti ekki komið til nokkurra mála, að hún hefði
yndi af því, að horfa á þau rótarslitin og dáin út á
Kvíamel. Við yrðum því að velja henni aðra afmælisgjöf.
Eg var að leggja af stað heim, til þess að segja
krökkunum þetta, — því að að sjálfsögðu ætlaði eg að
ráða þessu. —
Munaðarleysingjar!