Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Qupperneq 44

38
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNN
skákar, og reyndi að búa þeim holur með svolítilli spýtu.
En reyndin varð sú, að þau voru ekki nærri nógu
mörg. Eg varð því að sækja mér nýjar birgðir. Eg var
orðin dálítið þreytt — þetta var svo voðalega mikið
verk. Fór eg því ekki nema í túnfótinn.
Þar er stakur klettur, sem kallaður er Huldusteinn,
og kring um hann er venjulega blómríkt. Hann er lágur,
en þó mikill um sig.
Veður var undurblítt, og sól var gengin nokkuð í
vestur. Allan daginn hafði verið logn og steikjuhiti.
Steinninn var því volgur við hann að koma. Eg vissi
vel, af því að mér hafði verið margsagt það, að í honum
bjó huldukona. Hún var sögð góð og vingjarnleg mönn-
um, ef ekkert væri gert á hluta hennar. En væri hún
móðguð með einhverju, þá yrði hún hefnigjörn og ógur-
lega langrækin. Og við börnin vorum ævinlega vöruð
við því, að gera nokkuð það, er gæti styggt hana. Eg
get ekki neitað því, að ofurlítill geigur væri í mér við
steininn. En hann blasti við af hlaðinu heima og eigi
síður við stafnglugga baðstofunnar. Óhætt hlaut því að
vera fyrir mig að klifra upp á hann, horfa þaðan heim
og hvíla mig svolitla stund. Til mín sást að heiman, og
svo ætlaði eg ekki að gera neitt af mér, er fyrt gæti
huldukonuna.
Kring um Huldustein voru breiður af sóleyjum og
fíflum, og sumt af því var við rætur steinsins.
Mér leið þarna lifandi-ósköp vel. Og eg fór að horfa
á himinhvolfið, blátt og djúpt, sólblikað og hlýtt, laðandi
og dularfullt. Örfáar skýjaslæður, gráleitar og grisjulegar,
birtust endur og sinnum uppi við himinblámann, brög-
uðu þar, líkastar gagnsæjum silkiblæjum, stækkuðu,
minnkuðu og hurfu. Þetta endurtók sig með ýmsum