Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 72

66
Alþýðan og bækurnar.
IÐUNN
til að lesa og les allmargt, án þess nokkurntíma að
fella niður skyldustörf atvinnu Jsinnar. Eðlilega gerum
við nokkuð aðrar kröfur til bóka, heldur en þeir, sem
rýmri hafa tíma og meiri peningaráð til bókakaupa.
Ég hygg að rétt sé að einn úr fjölmennasta hóp ís-
lenzkra lesenda riti um þær kröfur, sem fátækur verka-
maður eða bóndi verður að gera til bóka. Eiga þær
kröfur að vera aðalefni þessarar greinar.
Hagur almennings í sveitum og kauptúnum er yfir-
leitt þröngur. Kröfurnar af hendi hins opinbera eru
óbærilega þungar, allskonar tollar, skattar og skyldur
liggja sem mara á þjóðinni. En þyngri eru þó kröfur
tízkunnar um lifnaðarhætti. Þessum kröfum öllum verður
að fullnægja, ef komast á hjá ámæli. En ekkert vald
heimtar að keyptar séu bækur. Þessi þörf alþýðunnar
og hollasta nautn, að eignast bækur og Iesa, verður að
sitja á hakanum — en aðrar óhjákvæmilegri þarfir í
fyrirrúmi. Sára litlu fé getur alþýða manna varið til
bókakaupa. Það skiftir geysimiklu, að sem mest og bezt
fáist fyrir þær fáu krónur. Hver bók gengur venjulega
margra á milli og verður mörgum heimilum til gagns
og gleði.
En bókakaup alþýðu hafa farið stórum minkandi síð-
an fyrir stríð, vegna þess, að bækur eru stórum dýrari
en þær þyrftu að vera. Skulu nú færð rök að því, að
svo sé.
Tímarit og blöð auglýsa oft á þessa leið: »Ef kaup-
endum fjölgar svo og svo, munum við stækka ritið eða
lækka verðið*. En fáum mun hafa dottið í hug, að
lækka verðið fyrirfram, í þeirri von, að þá fjölgi kaup-
endum. Hér finst þó ein heiðarleg undantekning. »Hlín«,
tímarit norðlenzkra kvenna, er að minsta kosti helmingi