Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 52
46
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNW
fil þess að geta sagt síðustu orðin, án þess, að hana
gripi ný gráthviða.
Mig langaði til að tala við Rúnu. Mig langaði til að
gleðja hana, hugga og styrkja. En eg var sá fáráðlingur,
að eg fór að skæla. Og svo kvaddí eg hana í einhverju
úrræðaleysisfáti. ...
Allt af fannst mér það laðandi, þegar mamma kom
fagnandi móti mér, er eg kom einhvers staðar að. En
eg held, að þessi venja hennar hafi aldrei vakið mér
jafn-mikinn unað, sem í þetta sinn. Eg kom heim lömuð
og stúrin. Gleðin af berjaferðinni var horfin hjá mér,
eins og hjóm fyrir vindi. I þess stað hafði setzt að í
huga mínum hryggð og úrræðaleysi yfir munaðarleysi
Rúnu á Hálsi. —
Daginn eftir sendi mamma Rúnu bauk með grasa-
samsuðu, til að smyrsla með kuldapollana, og hreinar
léreftsrýjur í umbúðir.
Borghildur veitti þessari sendingu móttöku. Hún sagðr
ekkert fyrst í stað. En hún tók sér reku í hönd, gekk
að fjóshaugnum og gróf þar smyrslin og rýjurnar.
Þegar hún sneri frá haugnum, mælti hún fullum rómi,.
við sjálfa sig:
— Hyskið í Seli ætti að hafa annað sér til gamans,
en að það gæfi meðul og umbúðir til þess, að græða
ættgenga kvilla sveitarlima á mínu heimili.
— — Vorið eftir fór Rúna vistferlum frá Hálsu
Frænka hennar, sem búsett var í öðru héraði, bauð
henni til sín, meðgjafarlaust. Og sveitarstjórnin sá hag
hreppsins bezt borgið með því, að þiggja boðið, þó að
hins vegar væri ekki annars getið, en að hún teldi Rúnu
í góðra manna höndum á Hálsi.
Eg man það glöggt, að kuldapollarnir voru ógrónir á.