Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 47

IÐUNN
Bernskuminningar Höllu.
41
Enn heyrðist mér þessu vera hvíslað að mér. ...
Voru ekki fleiri munaðarleysingjar en aumingja blómin?
]ú — jú. Vissulega.
Rúna á Hálsi kom mér í hug. .. . Aumingja Rúna
— þessi sakleysislega, bjarthærða og bláeyga, stilta og
fríða stúlka, sem eg heyrði marga dást að.
Við vorum jafnaldra. Hún hafði misst báða foreldra
sína, þegar hún var tveggja ára — og farið á sveitina.
Þá var henni komið til Borghildar á Hálsi, og þar
hafði hún verið síðan.
Háls var næsti bær við okkur, ofurlítið nær heiðinnL
Þar hafði Borghildur búið mörg ár, og var ekkja, barn-
laus. Hún var talin stórefnuð, mesti búforkur, ráðrík og
stórlynd.
Við Rúna höfðum hitzt við kirkju fyrir rúmum hálfum
mánuði. Mér varð starsýnt á hana. Hún var að vísu
þroskamikil og þó nokkuru stærri en eg. En mér varð
starsýnt á hana af öðrum ástæðum. Það var kjóllinn,
sem hún var í, er vakti eftirtekt mína. . .. Aumingja
barnið, að vera í þessu við kirkju. .. .
Einhvern veginn atvikaðist það svo, eftir messu, að
við Rúna hittumst tvær einar norðan við hlöðuna á
kirkjustaðnum. Við vorum vanar að hjala um allt, sem
okkur bjó í brjósti, þegar fundum okkar bar saman.
Hún tók því ekki til þess, þó að eg starði á hana, væri
djörf í orði og nokkuð fröm.
Eg gat ekki á mér setið að horfa á kjólinn hennar
og fara um hann höndum. Hann stóð henni nærri því
á beini, var upplitaður, stagaður og bættur, með mis-
litum bótum, og svo bættist þar við, að hann var ekki
alls kostar hreinn. Mér varð litið á sparikjólinn minn.
Hann var hæfilega rúmur, nýr af nálinni, úr ógurlega
fallegum tvistdúk, fór mér snilldarlega vel, og svo var