Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 38
32
Bernskuminningar Höllu.
ÍDUNN
lífsgleðina og starfslöngunina, rýmka víðsýni sálarinnar
og fegra og göfga hugsanirnar, þá er því svo farið, að
bernskuminningar mínar þaðan líkjast helzt þeim blóm-
vendi, er aldrei fengi fölnað. Þær eru mér síungar og
laðandi. Og við það að rifja þær upp, rekja þær sundur,
kanna þær og kafa í þeim, er eins og hugur minn njóti
öruggustu og hlýjustu hvíldarinnar. Þá er líkast því, sem
innstu þrár hjarta míns fái sig baðaðar í sæludraumum
þeim, er bernskunni, saklausri og óblekktri, eru gefnar
í ríkulegum mæli.
Þó að sumar þessara minninga minna séu furðu smá-
ar, þá er eigi að síður eins og nokkrar þær smæstu af
þeim eigi sér einhvern dularfullan æfintýraljóma, sem
laðar mig og vermir svo, að flest andstreymi hjaðnar
eða gleymist með líðandi stund. Og öllum fylgir þeim
draumljúf sæla, sem eg er að vona, að mér fái enzt til
æviloka.
Mér finnst, sem eg muni ótal margt. Og í rauninni
fýsir mig að segja frá flestu því, sem eg man. Mig fýsir
á þann hátt, að njóta sem lengsí bernskunnar — og að
láta aðra njóta hennar með mér, væri þess kostur.
En mér er varnað að segja frá svo sem nokkuru.
Eg kann ekki tök á frásögninni. Og reyni eg að segja
frá bernsku minni, þá tekst mér sjaldnast að gera meira
en að stikla á sárfáum atvikum. En þó ætla eg enn að
reyna, hvað eg get.
Eg var þriggja eða fjögra ára, þegar eg varð þess
vör, að vandalausa fólkið á heimilinu hafði oft á orði,
að eg væri gerólík hinum krökkunum. Þetta var mér
óskiljanlegt. Og mér sárnaði þetta ógurlega mikið. Eg
grét. Eg reiddist. En engu var eg nær. Og svo bættist
það við, að mér fannst fólkið stagast óþarflega oft á
því, að eg væri skelfilega óþæg. Hvað mér gramdist