Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Page 37
IÐUNN
Bernskuminningar Höllu.
31
vesalmennsku, einskis verðrar tilgerðar og óviturlegs of-
lætis. En vart held eg, að mér hafi skilizt að fullu, hvar
væri takmörk fyrir ást hennar til dýra, blóma og —
æskustöðvanna. Hún gat þaulrætt málin, rakið þau og
rifjað og leitast við að fræða aðra og glæða það, sem
hún hugði horfa til góðs. En ekkert rakti hún með
jafn-mikilli alúð, sem bernskuminningar sínar. Þegar hún
sagði þær, fannst mér, að fram kæmi hjá henni auð-
mjúk og barnsleg gleði og ást á mörgu því, sem liðið
var. — —
I iðjuleysisrangli mínu tók eg það fyrir stundum, að
reyna að skrifa. Og gæti eg skorðað það, sem eg ætl-
aði að skrifa á, þá var mér þess auðið með köflum.
Einu sinni leiddi eg það í tal við Höllu, hvort hún
vildi leyfa mér að skrifa eitthvað af minningum hennar.
Hún hugsaði sig um, starði á mig stundarkorn og
svaraði svo:
— ]ú. Brot af því, sem er allra-barnalegast. Annað
ekki. Þó geri eg þetta með því skilyrði, að þú skrifir
það eitt, sem eg segi fyrir, og eins og eg segi þér það.
Þetta varð að ráði hjá okkur. Og nú fara hér eftir
þau brot úr bernskuminningum hennar, er hún leyfði
mér að skrifa.
Eg ólst upp á afskekktu fjallakoti, þar sem sjaldan
var gestkvæmf, nema að vorinu, þegar menn ráku fé til
fjalls, og að haustinu, frá því fjallgöngur byrjuðu og til
þess, er lokið var leit á afrétti.
I fyrstu bernsku minni þarna kynntist eg fátæktinni
og þeim erfiðleikum, sem hún hefir jafnan í för með sér.
Þó að mér finnist stundum, sem nokkuð hafi verið
einmanalegt í kotinu okkar og að fremur hafi allt verið
þar fábreytt, er til þess mætti verða, að glæða og auka