Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Qupperneq 48

42
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNN
hvergi á honum óhreininda bleítur. Mig óaði við, þegar
eg bar saman kjólana okkar — hvað minn var fallegur,
en hennar óásjálegur og raunar tötralegur.
Svo spurði eg hana af barnslegu gáleysi:
— Attu engan sparikjól, Rúna mín?
— Nei, svaraði hún, og varð niðurlút.
— Þú átt þó einhvern kjól, sem skárri er en þessi?
— Nei. Eg á ekki nema þenna eina kjól — og nú
fór hún að hágráta.
— — Þegar eg var á leið heim túnið frá Huldu-
steini, rifjaðist þetta upp fyrir mér. Og mér fannst, sem
mér skildist þá miklu betur, en þegar eg talaði við
Rúnu norðan við hlöðuna á kirkjustaðnum, hve skelfi-
lega hún væri fátæk, að eiga ekki nema einn kjól, og
hann svona töturlegan — og hve bágt það væri, að hún
ætti engan sparikjól. Og mig tók þetta óumræðilega
sárt. ... Rúna var munaðarleysingi. ... Eitthvað ætti að
vera hægt að bæta úr þessu. ... Nú hugkvæmdist mér
nokkuð. . . .
Mömmu hafði verið farið að leiðast eftir mér. Hún
kom á móti mér, þegar eg var að komast heim undir
bæjarhólinn, og fagnaði mér með þeim hætti, að hún
settist niður, tók mig í kjöltu sína og vafði mig örmum.
— Osköp hefirðu verið lengi burtu, barnið mitt. Og
eg held, að mestan tímann hafir þú setið á Huldusteini.
Eg vafði mig að henni og fór að reyna að skýra
henni frá ætlan okkar krakkanna um afmælisgjöf til
elztu systur okkar — því að henni var óhætt að trúa
fyrir því leyndarmáli. Svo sagði eg henni frá því, sem
eg hefði verið að hugsa um, meðan eg sat á steininum.
Og eg gat ekki stillt mig um, að segja henni frá því,
að eg hefði ekki getað varizt því, að fara að hugsa um