Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Side 18

12
Flótlinn.
IÐUNN
hans, er verkstjórinn hafði verið samvistum með á ung-
lingsárum sínum.
Ommunni er þannig lýst, að hún hafi verið svo hirtin,
að ekki mátti hún á sér vita fis né fjöður. Hæversk var
hún og iðjuhneigð og hafði yndi af starfinu, vandvirk
og með næma fegurðartilfinningu. Ekki sóttist hún eftir
öðrum launum fyrir iðju sína, en meðvitundinni um vel
unnið starf og þakklæti samvizku sinnar. Föst var hún
fyrir í skapi og »varð ekki uppnæm fyrir tízkuþyt og
þessháttar golukasti*. Hún giftist lítilsháttar manni; aldrei
talaði hún um bónda sinn, en þó mátti á henni skilja,
að hún liti ekki upp til hans. Um alla hluti var hún
þagmælsk, en sögumanni fanst mikið til um tilsvör
hennar, þótt öðrum mönnum mætti virðast þau kald-
hömruð nokkuð og ekki með öllu tilgerðarlaus. Skepn-
um unni hún mikið og talaði jafnvel við þær tæpitungu.
Hún hafði yndi af bókum og var trúhneigð. Nautnir
hennar voru í því fólgnar, að hún »sökti sér niður í
djúp sálar sinnar«. .•. . »Vinnan og trúin gerðu hana
ánægða og sæla«.
Sögunni lyktar með þessum orðum:
»Nú er önnur árstíð og við Eyþór komnir sinn í
hvora áttina. — Eg er vegagerðamaður, þegar úfi er
hægt að vera, en bæti skó á vetrin — sit á mölinni og
horfi á hafið.
En Eyþór er orðinn leiðtogi verkamanna, heimtar
styttan vinnudag, hærra kaup og þjóðnýtingu, talar á
mannamótum, ritar í blað þeirra og gengst fyrir verk-
föllum.
Eplin geta stundum oltið nokkuð langt frá eikinni*.
Það er von að skáldinu finnist til um það, því að svo
að segja hver einasta saga eða ritgerð, er frá G. F.
kemur, ber þess vott, að hann sér fortíðina í þessu