Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Qupperneq 104

98
Ritsjá.
IÐUNN
hneig aö brjósti þínu:
Sálir bundust sínu.
Heilaga Móöir, heimt þú enn,
hlíf þú landi mínu“.
Síðari hluti Helsingja er eingöngu veraldleg kvæði og þýöingar.
Hefst hann með kvæöinu Þér skáld. Það mundu margir vilja
kveðiö hafa. Er efnið gjörhugsað og andagift og orðaval með
ágætum. Ætti hver sá, er eigi þykist kunna að meta fögur ljóð og
ramíslenzk, að lesa þetta kvæði vandlega, og ef hann getur látið
sér fátt um það finnast, mundi honum hollast að taka sér aldrei
framar ljóðabók í hönd. Þella er upphaf kvæðisins:
„Þér skáld frá útsævi alda
við upprás töfrandi ljóma,
þér hlustandi sáuð, er himnarnir skópust
og hafdjúp leystust úr dróma.
Og hjörtu yðar vér heyrum
— því harpan var jarðríki geymd —
í hofskálum aldanna heyrast þau slá,
en hinna þögnuð og nafnlaus gleymd".
Annað glæsilegt kvæði hér er Þér konuv. — 761 er langt
kvæði og hugnæmt. Af smærri kvæðunum í Helsingjum er vert að
nefna kvæðið, Ólafur formaður. Er þar vel í hóf sfillt um frásögn.
Slík kvæði eru hentug til að vekja lesendur til íhugunar um þessa
tilveru. Mundu ekki flestir kannast eitthvað við Ólaf formann, er
þeir hafa lesið þessi erindi:
„— Báturinn hans var brotinn,
og bilað ræði hvert.
— Landtakan síðasta lék hann grátt
og lánstraustið einskisvert.“ (2. er.).
„Allir draga nú eitthvað —
en Ólafur í Vík
situr í landi, fölur og fár,
þeim finnst hann minna á lík“ (?) (3. er.)
Það er vel, að jafnorðhagir menn og Stefán frá Hvíladal ráðist
í að snara á íslenzku kvæðum erlendra góðskálda. Hefir stund-
um orðið sú raunin á, að ísl. ljóðaþýðingar hafa þótt að sama
skapi snjallari en frumkvæði, sem ísl. tunga er glæsilegri í hönd-
um snillinga en þau mál, sem hinir erlendu höfundar ortu á.