Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 35
ÍÐUNN
Ðernskuminningar Höllu.
29
svona — loka sig inni um hábjartan dag og hegða sér
eins og hundar eða ....
Hún varð að þagna. Læknirinn gekk fram hjá henni
og lyfti hattinum. En hún horfði á eftir honum, og um
huga hennar flögruðu einhver vonbrigðasárindi. Nærri
lá, að hún klökknaði. Og hún fekk ekki varizt því, að
segja við sjálfa sig:
— Þetta hefir ekki átt fyrir Gunnu minni að liggja.
Enginn getur þó neitað því með sanni, að hún er prýði-
lega gefin til munns og handa og fullboðin hverjum
manni, æðri sem lægri. — Nú brutust tárin fram hjá
henni, og hún reyndi að þerra þau með öðru svuntu-
horninu.
— — Halla dvaldist tvo daga um kyrrt í kauptúninu.
Að morgni þriðja dags reið hún heim á leið.
Hún var örskammt farin, þegar hesturinn féll með
hana — og hún mjaðmarbrotnaði.
Hún var borin heim í kauptúnið, og læknir kvaddur
til álita.
Það varð úr, að hún lægi á heimili hreppstjórahjón-
anna. Atvikaðist það því svo, að við urðum þar sam-
itímis, því að eg var einnig á vist með þeim hjónum.
Þegar Halla hafði legið rúman hálfan mánuð, var það
einn daginn, að húsfreyja bauð mér að koma inn til
hennar. Eg hikaði nokkuð við það, en úr því varð þó.
Halla var kona björt yfirlitum, en þó dökk á brún
og brá. Hárið var dökkjarpt og ofurlítið skotið hærum
ofan og framan við eyrun. Andlitið var frítt, vel við sér
á allan hátt og svipfast. Augun voru ljósbrún, leitandi
og leiftrandi. Hún var rómmjúk, en kvað þó eigi sjaldan
allfast að orðunum.
Um ætt hennar og æviferil veit eg það, sem nú verð-
ur talið. Mér er kunnugt um, að hún átti til góðra