Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 99

IDUNN
Frádráttur.
93
Annar drengur er mér minnisstæður frá því ég var
að kynna mér vitprófin. Hann var foreldralaus og ólst
upp á heimili móðursystur sinnar. Það bar á því, heima
og í skólanum, að hann var óráðvandur. Hann var
sendur til sálarfræðings. Kom fóstran með honum og
átti hann tal við þau hvort í sínu lagi.
Fóstran hélt því fram, að drengurinn saknaði alls
ekki móður sinnar. En af samtali við hann kom hið
gagnstæða í ljós. Hann syrgði móður sína sáran, en
leyndi því svo sem hann gat. Fóstran hafði haft þann
sið, þegar hún var að vanda um við hann, að segja
honum að móðir hans sáluga stæði hjá honum og sæi
alt, sem hann gerði. Þannig hafði hún ýft stöðugt þetta
ógróna sár, sem hún vissi ekki sjálf að væri til. Sálar-
fræðingurinn komst að því af viðtali við drenginn, að
hann var mjög gefinn fyrir smíðar en skorti bæði áhöld
og önnur tækifæri til þeirra. Hann ráðlagði fóstrunni
að koma upp ofurlitlu verkstæði fyrir drenginn, þar sem
hann gæti smíðað í frístundum sínum, sömuleiðis að
tala sem minst um fyrri breytni hans, og sízt af öllu í
sambandi við móðurmissinn. Hann sagði henni, að þessi
leyndi harmur og skortur á áhugaríku starfi hefði sett
sálarlíf drengsins í það ástand, að hann hefði fallið fyrir
freistingum, sem annars hefðu ef til vill aldrei gert vart
við sig.
Þriðja dæmið, sem ég vel af handahófi, er af litlum
dreng, sem var í þriðja bekk í sveitaskóla. Kennarinn
var í stökustu vandræðum með hann. Hann virtist aldrei
fást til að veita náminu nokkra athygli. Hann var mjög
ókyr og eyðilagði oft kensluna með alls konar uppá-
tækjum. Sálarfræðingur heimsótti skólann. Að vitprófi
loknu færði hann þennan dreng úr 3. bekk og upp í
6. bekk, og eftir það þurfti aldrei að kvarta um hegð-