Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Qupperneq 39

IÐUNN
Bernskuminningar Höllu.
33
þetta. ... Var þetta satt? Eg átti bágt með að skera
úr því. Eða var fólkið að skrökva þessu, til þess eins
að stríða mér, eða kvelja mig? Eg skildi þetta ekki.
Eg reiddist — og eg grét. ... Eða hafði þá fólkið satt
að mæla? Eg margskoðaði mig, hátt og lágt, í einu
spegilgrýtunni, sem til var á heimilinu. Því oftar sem eg
skoðaði mig, því sannfærðari varð eg um það, að eg
væri fremur lagleg stúlka — og það kaus eg helzt að
vera. Og eg sannfærðist um, að eg væri ekki með þeim
hætti gerólík hinum krökkunum, að eg væri ófríðari en
þau. ... En — lá það ekki í öðru? Aleit fólkið, að eg
væri óþægari en þau? Eg vissi það ekki. En mér fannst,
að það gæti varla átt sér stað. Og þetta varð mér langt
og þungt áhyggjuefni. Eg reyndi að vera enn þá þæg-
ari en eg hélt, að eg hefði nokkurn tíma verið áður.
En af því sá eg engan árangur. Fólkið hafði um mig
sömu orðin og áður. Gremja mín gat með engu móti
sefast, heldur fór hún smávaxandi. Og gráturinn varð
mér miklu sárari en áður. Loks hugkvæmdist mér að
leita mömmu minnar um þetta vandræða mál. Urskurði
hennar mætti eg treysta. Hann yrði réttur, hvað sem
fólkið segði.
Mamma var ein frammi í búri. Eg hljóp um hálsinn
á henni.
— Mamma mín! og eg man, að röddin titraði í mér.
Geturðu fyrirgefið mér, að eg er óþekkari en hinir
krakkarnir?
Eg var gripin hálfkæfðum ekka, en streittist við að
tárfella ekki.
— Hver segir þetta um þig, barnið mitt? spurði hún
•og faðmaði mig með mikilli ástúð.
— Fólkið.
— Þetta hlýtur að vera einhver misskilningur. Eg hefi
‘Iðunn XII. 3