Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 45
IDUNN
Bernskuminningar Höllu.
39
hætti, stundum hæst uppi, stundum neðar og mér virtist
í öllum áttum.
Eg starði á þetta hugfangin, og eg vissi ekki, hvernig
tíminn leið. Og eg mundi ekki eftir því, að eg sæti á
Huldusteini.
Svo varð mér litið á blómin. Þá var sem eg vaknaði
af dvala. ... Nú mundi eg, að eg ætlaði að sækja blóm,
til þess að geta lokið við blómgarðinn, afmælisgjöfina
handa elztu systur minni.
En hvernig gat staðið á þessu um blómin? Þau, sem
voru við rætur steinsins að vestan, breiddu blöðin móti
sólu, undur skelfing sæl og hýrleg. . . . Væri ekki synd
að slíta þau upp? . .. Eg var að velta þessu fyrir mér.
Og mér fannst, sem eg skildi eiginlega ekkert í þessu.
Svo varð mér litið á blómin, sem voru við norðaustur-
rætur steinsins. Hvað var að sjá þetta? Fíflarnir höfðu
kreppt saman blöðin og voru í hnipri, og sóleyjarnar
voru hnipnar og undirleitar, líkast því, sem þær væru
kvíðafullar eða jafnvel sorgbitnar.
Mér varð þetta nýtt umhugsunarefni. En eg botnaði
ekki lifandi vitund í, hvernig á því gæti staðið, að blómin
austnorðan við rætur steinsins voru svona á sig komin.
Hvernig sem eg reyndi að velta þessu fyrir mér, var
mér það jafn-dularfullt. ... Eg vissi varla af mér. Steinn-
inn var seiðhlýr, og yfir honum hvíldi draummild kyrrð.
... Hafði eg sofnað? Nei-nei. Eg var glaðvakandi. Um
það var eg viss. . .. En hvað var þetta? Var verið að
hvísla að mér? Já. ... Nei. Og þó gat eg ekki áttað
mig á því. .. . Eitthvað var það. ... Eg reyndi að hlusta.
Ekkert — ekkert, sem eg skildi, gat eg heyrt.
Timinn leið. Enn reyndi eg að hlusta. ... Ekkert —
ekkert, sem skildist. ... Nú var þó hvíslað. Eg var í