Eimreiðin - 01.10.1936, Blaðsíða 56

400
ÖSKJUFERÐ SUMARIÐ 1936
EIMBBIÐIN
framan við tjöldin. Litlu neðar með honum vaxa fáein blóm.
smá og kyrkingsleg, eyrarrós, melskriðnablóm og fálka-
pungur. Uppi yfir okkur gnæfir klettahöfði úr Ijósgráu m°'
bergi. Hægfara þoka sveipar hann niður fyrir miðju og lyf*'
ist svo af honum öðru hvoru. Nóttin er björt, og ekki bærist
hár á höfði, ekki heyrist nokkurt hljóð, ekkert rýfur kyrð
og frið þessarar nætur. Kynjamáttur öræfanna, voldugu1'
og dularfullur, grípur mann seiðmögnuðum tökum, sem ekki
er á mínu valdi að lýsa.
Ég stend við hliðina á stórum og sterkum rauðurn hesti-
Hann er svo hastur, að hver af öðrum hefur gengið af honum
í dag og kvartað sáran, og að síðustu var hann látinn bera
klyfjar. Nú halla ég mér upp að honum og skrifa í dagbók
mína á balti hans það helzta, sem liorið hefur við í dag. Hef
hann fyrir púlt, og svo er hann kallaður „Púltrauður“ Þa^
sem eftir er ferðarinnar!
Áður en varir er tími sá, er ég á að vaka, liðinn, og' ég el
leystur af „vakt“. Ég skreiðist ofan í hvilupokann og stein-
sofna.
Eftir nokkurra tíma hvíld er svo aftur búist til hrottferðai-
Tjöld og annar farangur er skilinn eftir, aðeins haft með sex
dálítið nesti handa mönnum og skepnum. Þokunni léttir, °g
sólin skín yfir landið bert og gróðurlaust, en þó fagurt og
svipmikið. Við ríðum niður dalinn yfir sandorpin hraun,
svo beygir hann til austurs, og landið hækkar og útsýnió
víkkar. Kverkfjöll og Dyngjujökull, orpinn sandi og auri langi
upp eftir, hlasa við. Undan honum rennur Jökulsá á Fjölhuu
í ótal kvíslum um eyðisanda. Einstaka hraun- og móbeigs
drangar standa upp úr auðninni á leið okkar. Við höfum alt a
Dyngjufjöll á hægri hönd, slungin allskonar litum, sundm
tætt og rifin af veðrum og eldgosum. Storknaðir hraunfossa1
liggja í hlíðunum, og eldrauðir gjallhólar hreykja sér á brun
unum. Tvær dauðar rjúpur í vetrarfiðri liggja með löng11
millibili á leið okkar. Loftið er svo tært og hreint, að þ11'1
rotna seint, og sér litið á þeim. Eftir æðilangan tínia, Þf
greitt hafi verið farið, höldum við norður á fjöllin um Suðm
skörð. Leiðin gerist torsótt, svo víða verður að teyma hestam
yfir brunahraunsbelti, og gæta verður mestu varúðar, Þ'