Eimreiðin - 01.07.1958, Page 42
174
EIMREIÐIN
þegar hún skaut upp kollinum, kom hún eins og reiðarslag-
Og henni varð óþægilega ljóst, að hér inni í stofunni henn-
ar, mitt í snæþakinni stórborginni, voru óhrekjandi sannan-
ir þess, að hún var einstæðingur.
Miriam hámaði í sig brauðið og mjólkina og sópaði svo
molunum af diskinum upp í sig með fingrunum. Á kjóln-
um hennar skartaði vangamynd ljóshærðrar konu í nálinni
eins og smækkuð mynd þeirrar, sem liafði ásælzt hana. ,,Þetta
var prýðilegt," sagði hún og andvarpaði um leið, „en ekki
spillti nú samt að fá möndluköku eða kirsiber í ábæti. Alh
sætt er svo gott, finnst þér það ekki líka?“
Frú Miller húkti á sesslinum og reykti sígarettu. Hárnet-
ið hennar hafði færzt út í annan vangann, og lokkar héngu
niður í andlitið. Hún starði heimskulega út í bláinn, og 1
kinnunum voru eldrauðir dílar, eins og henni hefði verið
gefið duglega utan undir.
„Áttu nokkurt sælgæti . . . eða köku?“
Frú Miller sló ösku niður á gólfábreiðuna. Hún tinaði
ofurlítið og reyndi að sjá skýrt. „Þú lofaðir að fara, ef ég'
gæfi þér brauðið," sagði hún.
„Hver skollinn, gerði ég það?“
„Já, þú lofaðir því hátíðlega, og ég er þreytt og auk þess
hálflasin."
„Þú mátt ekki reiðast mér,“ sagði Miriam, „ég var bara
að stríða þér.“
Hún tók kápuna á handlegginn og lagaði á sér húfuna fyr'
ir framan spegil. Allt í einu beygði hún sig niður að ffU
Miller og hvíslaði: „Bjóddu mér góða nótt með kossi.“
„Æ, nei . . . helzt ekki,“ sagði frú Miller.
Miriam yppti öxlum og sperrti aðra augabrúnina. „Eins
og þér þóknast,“ sagði hún og gekk beint að kaffiborðinu,
tók kerið með pappírsrósunum og fleygði því í gólfið utan
við ábreiðuna. Glerbrotin þeyttust í allar áttir, og hún traðk-
aði á blómunum.
Síðan gekk hún hægt til dyranna, en áður en hún lokaði
á eftir sér, leit hún á frú Miller og í svip hennar var safli'
bland af slægð, forvitni og barnslegu sakleysi.