Eimreiðin - 01.07.1958, Síða 45

EIMREIÐIN
177
Undir kvöldið fór aftur að kólna, vetrarskýin skyggðu á sól-
ina eins og óslípuð sjóngler, og fyrsta blæja rökkursins þok-
aðist yfir loftið. Með vindinum barst rakaþrungið mistur, og
raddir nokkurra krakka, sem ólmuðust uppi á snjódyngjum
gangstéttanna, létu tómlega og dapurt í eyrum. Von bráðar
sveif fyrsta snjóflygsan til jarðar, og þegar frú Miller nálgað-
!st tígulsteinshúsið, kingdi mjöllinni niður, og slóðin týndist
um leið og hún var troðin.
Hvítu rósunum var snyrtilega komið fyrir í kerinu. Kirsi-
berin skörtuðu á leirdiski. Möndlukökurnar, stráðar sykri,
biðu eftir útréttri hendi. Kanarífuglinn flögraði í og úr rólu
smni og tíndi korn af búrgólfinu.
A mínútunni fimm hringdi dyrabjallan. Frú Miller vissi
bver komin var. Sloppfaldurinn hennar dróst eftir gólfinu,
þegar hún gekk til dyranna. „Ert það þú?“ kallaði hún.
„Auðvitað,“ sagði Miriam, og orðið hljómaði í skræku berg-
^náli frammi í ganginum. „Opnaðu þessar dyr.“
„Farðu burt,“ sagði frú Miller.
..Gerðu það fyrir mig að flýta þér — ég er með þunga
byrði.“
„Farðu burt,“ sagði frú Miller. Hún sneri aftur inn í setu-
stofuna, kveikti sér í sígarettu, settist og hlustaði hin róleg-
asta á hringinguna, sem kvað við án afláts. „Þér er langbezt
að fara undir eins. Mér kemur ekki til liugar að hlevpa
þér inn.“
Bjallan þagnaði innan skamms. Frú Miller sat einar tíu
'nínútur lireyfingarlaus. Og þar sem hún heyrði hvorki stunu
né hósta, ályktaði hún, að Miriam væri farin. Hún læddist
a tánum fram að dyrunum og opnaði þær vitundar-ögn. Miri-
arn lét fara vel um sig á stórum pappakassa og hélt á fallegri
brúðu í fanginu.
„Mikið var, ég hélt þú ætlaðir aldrei að koma,“ sagði hún
°nug- „Hérna, lijálpaðu mér að koma þessu inn fyrir, það
er þyngra en allt, sem þungt er.“
Frú Miller fannst hún ekki þvinguð af neinum töfrum,
beldur lagðist yfir hana drungi kynlegs viljaleysis. Hún bar
bassann inn, en Miriam brúðuna. Miriam hafði ekki fyrir