Eimreiðin - 01.07.1958, Page 59

EIMREIÐIN
191
með miklum fellingum og víðum ermum, vefjarhött á höfði
og mikið hár og skegg; hann heldur á lambi, sem er einkenn-
istákn hans. Með þessari mynd Jóhannesar eru myndir af
tveimur kvendýrlingum, sem annar er ef til vill heilög Katrín
frá Alexandríu, enn fremur nokkur spjöld með útskornu
landslagi, klettum og húsum, og mun þetta vera úr bakgrunni
bríkarinnar, því að hér eru nú einmitt komnar leifamar af
Skálholtsbríkinni, þær sem utan voru sendar 1819, og hafa
þó enn ódrýgzt, því að eitthvað meira en þetta var í kössum
séra Jakobs; ef til vill hefur það verið svo eyðilagt, að ekki
hefur þótt taka því að geyma það, ekki einu sinni á safni.
Af myndum þessum, sem nú hafa verið nefndar, má glögg-
lega sjá, að bríkin mikla hefur verið verk snjallra myndskera,
líklega þýzkra eða hollenzkra, ágæta vel gert. Hún hefur ver-
ið fagurlega gyllt og nráluð, þótt lítið sé nú eftir af þeirri
dýrð, og yfirleitt sýna þessar litlu leifar, að altarisbrík þessi
Itefur fyllilega staðið undir lofi því, sem á hana er borið af
fyrri mönnum. Geta nú þeir sem það vilja skoðað þessar leif-
ar á Þjóðminjasafninu og gert sér í hugarlund, hversu verið
hafi sú húð, sem sá hemingur er af ristur.
Óskiljanlegt er, hvaða slysni hefur valdið því, að bríkin
frá Skálholti staðnæmdist á Evrarbakka, eftir að þó var búið
samkvæmt konunglegum fyrirmælum að flytja hana þangað
við ærna fyrirhöfn og kostnað. Ætla mætti, að það hefði verið
Geir biskupi kappsmál að fá þennan dýrgrip í hina nýju dóm-
birkju. Ef til vill hefur mönnum ofboðið svo kostnaðurinn
við flutninginn, að þeir hafa blátt áfram gefizt upp við hann.
Víst er, að flutningur bríkarinnar hefur dregizt úr hömlu
íranr yfir vígslu kirkjunnar haustið 1796, og úr því að einu
sinni var búið að vígja dómkirkjuna bríkarlausa bauðst nýtt
bfiri til undandráttar, og eftir svo að bríkin fór að skemmast
1 pakkhúsinu á Eyrarbakka, minnkuðu jafnharðan líkurnar
^yrir því, að hún kæmist nokkurn tíma á sinn stað. Ein synd-
ln býður annarri heim, og svona fór nú þetta, og má af því
^'£ra, að aldrei skyldi vígja opinbera byggingu fyrr en allt
er fullkomnað. Hér er þessi saga ekki til þess sögð að hallmæla
l)eim merku mönnum, sem hlut áttu að máli. Það er alltaf
enthvað lúalegt við að níða forfeður sína fvrir hitt og þetta,