Eimreiðin - 01.07.1958, Qupperneq 73

EIMREIÐIN
205
Hún heldur áfram að prjóna, lýtur yfir prjónana og segir
af þykkjulausri hægð:
„Jæja, Guðmundur minn, — þú hefur þetta bara eins og
það er.“
„Þú getur nú sagt það, þegar þú ert búin að. . .“
Hún svarar þessu ekki, og ég stend upp og fer að æða um
gólfið. Kannski hef ég verið búinn að glíma lengi við þessa
setningu og loksins fundizt ég hafa heflað hana og fellt þannig,
að hún segi einmitt það, sem ég vildi segja, — og ég get ekki
séð annað en hún sé alveg prýðileg. En mér verður það fyrir
að minnast athugasemdanna, sem hún Unnur gerir, þegar
hún er að lesa eftir aðra höfunda. Þá virðist mér næstum
ævinlega, að hún hafi rétt fyrir sér, þar bendi hún á rökvill-
ur í hugsun, röng setningasambönd, smekkleysur eða tilgerð
í orðavali og óeðlileg og misheppnuð tilsvör . . . Og hvort
sem endirinn verður sá, að ég breyti eða ekki breyti — og
hvort sem ég hef freistazt til að hreyta út úr mér hálfgildings-
ónoturn eða setið á mér, læt ég aldrei hjá líða að þakka, áður
tn lestur hefst á ný, svo að ég megi vænta nýrra athugasemda
frá Unni, sem gjarnan er þá svolítið kírnin á svip, þar sem
hún situr við prjónana sína.
Þá er ég hef lesið það, sem ég hef skrifað þennan morgun,
stendur Unnur á fætur og geng'ur fram í eldhúsið.
„Ég held það sé komið bezta veður,“ segir hún. „Hann
er hættur að rigna og orðinn hægur.“
„Ha?“ segi ég og sprett upp ... Nú hefur maður gleymt
sér við skriftirnar og lesturinn. Ég þýt út að glugganum.
»,Ha-hann er hreinlega að verða heiður í austrinu.“
„Ætli það komi ekki skúr seinna í dag?“ segir Unnur.
„Þetta var ekki lítið, sem hann rigndi í morgun.“
Ég hraða mér fram og út í dyr. Hvert þó í syngjandi, —
svartgrár fingralangur hrammur á vesturloftinu! Eftir stutta
stund hreytir hann á okkur hagléli. . . Ég snarast inn í gang.
Vatnsbirgðirnar rúmlega hálfur brúsi. Og ég hendist inn í
eldhús, stanza fyrir framan Unni og segi:
„Hann er genginn út í og orðinn það kaldur, að við fáum
c'kki dropa af vatni í dag, og á morgun verður hann sjálfsagt