Eimreiðin - 01.07.1958, Síða 85

EIMREIÐIN
217
gott maður sér þær varla í þessu ljósi. Þær líta út eins og
þeirra bezti vinur hafi verið að deyja.“
„Hvað með það?“ svaraði Nell. „Hvernig mundir þú sjálf-
ur vera útlits kominn alla leið frá Fílu til að lenda í svona
vagni?“
„Ég kem alla leið frá Sjödægru, systir“, svaraði hann;
skömmu síðar fór hann og sagðist ætla að reyna að ná í vatn
eða kaffi handa okkur, sem var það sem við vildum.
Vagninn hristist stöðugt, og það gerði okkur báðum óhægt.
Sumar stúlkurnar voru veikar og sumar steinsofandi á öxlum
hvorrar annarrar.
„Hæ, hvar er þessi her?“ kallaði Nell. „Niður í Mexíkó."
Ég var hálfsofandi og svaraði ekki.
Það næsta, sem ég vissi, var, að ég vaknaði við þrumuveð-
ur; vagninn var stanzaður enn einu sinni, og ég sagði:
„Það rignir.“
„Rignir,“ sagði Nell. „Þetta er fallbyssa. Þeir eru að berj-
ast.“
„Ó, jæja, eftir þennan hossing gildir mig einu hvor vinn-
ur.“
Hávaðinn virtist stöðugt færast í aukana, en maður gat
ekki séð neitt út um gluggann vegna mistursins.
Eftir um það bil hálftíma kom annar liðsforingi inn í
vagninn — hann var anzi tætingslegur, eins og hann hefði
verið að skríða úr rúminu; treyjan var enn óhneppt, og hann
yar að rykkja buxunum upp um sig, eins og hann hefði eng-
iu axlabönd.
„Þið frúr, allar út,“ sagði liann, „við þurfum þennan vagn
undir særða.“
„Hvað?“
„Hæ.“
„Við borguðum farseðlana, eða hvað?“
„Mig varðar ekkert um það. Við þurfum alla vagnana
undir særða, og hinir vagnarnir eru næstum fullir.“
„Hæ, við komum ekki hingað niður eftir til að berjast í
einhverri orrustu."
„Það skiptir engrn til hvers þið komuð niður eftir — þið
eruð í orrustu, helvítis on'ustu.“