Eimreiðin - 01.07.1958, Side 114

246
EIMREIÐIN
um var að vera. Þessi stóri og feiti rnaður var á leið suður
yfir Kjöl og vildi fá afa minn, Indriða Árnason til fylgdar.
Séra Jón Magnússon á Mælifelli liafði sagt Brún, að það væri
sá maður, sem hann vissi þaulkunnugastan leiðinni. Indriði
var þá orðinn gamall og ekki mikiil fyrir mann að sjá, svo að
þessu unga risamenni leizt því ekki meira en svo á ávísunina,
enda var Indriði tregur til fararinnar. Taldi hann tengdason
sinn, Magnús, jafnkunnugan. Um þetta stóð svo málþófið. Ég
skildi það, sem túlkurinn talaði við þá tengdafeðgana, en
ekki hvað liann sagði við Daníel Brún. Ég Iieyrði, að faðh'
minn sagði við Böðvar, að sjálfur væri hann ekki líkt því
eins kunnugur og Indriði til svona lagaðrar fylgdar, og vissi
ég þá ekki, hvað þetta svona lagað var. Þar að auki væri sér
mjög óhægt að hverfa frá búskapnum með tvo til þrjá hesta.
Böðvar sagði, að það kæmi heldur ekki til þess. Daníel Brún
vildi engan annan en Indriða, en af því hann sæi, að mað-
inn væri gamall, þá vildi hann líka fá fylgdarmann með hon-
um. Indriði taldi það með öllu óþarft; hann mundi skila sér
heim. Því næst talaði Böðvar við Daníel Brún, og taldi ég þá.
að málið væri útrætt. En Böðvar sneri sér aftur að þeim
tengdafeðgum og sagði, að Daníel Brún teldi Indriða þegar
ráðinn til fararinnar. En hvað sem gamli maðurinn segði, þa
léti hann ekki svo aldraðan mann fara einan til baka. Þetta
endaði svo þannig, að tengdafeðgarnir réðu sig báðir til fer-
arinnar.
☆
Seinna um kvöldið fóru málin að skýrast fyrir mér. Það
stóð til, að árið eftir yrði Kjalvegur varðaður. Átti þessi danskx
íslandsvinur frumkvæðið að því og hafði alla forystu um að
hrinda því í framkvæmd. Daníel Brún kallaði Magnús Vig*
fússon fvrir sig, og ræddust þeir iengi við. Eftir það upplýst'
ist, að Brún hafði ráðið Magnús umsjónarmann með vörðti'
hleðslunni. Lá þá næst fyrir að ráða verkamenn. Þeir spurðtx
föður minn, livort hann vildi leggja til einn mann, og val
það auðsótt mál. Aðra verkamenn vildi Daníel Brún fá a*
Suðurlandi. Honum hefur fundizt það sanngjarnara og eðh'
legra, því að á þeim árum sóttu Sunnlendingar vinnu norðx’1