Uppeldi og menntun - 01.01.1999, Blaðsíða 29

GUNNAR J. GUNNARSSON
Mynd 2). í ljós kom að þau sem telja sig hafa lært mest um kristna trú í skólanum
telja það síður mikilvægt að trúa á Guð en hin sem hafa lært mest heima eða í kirkju
og þau eru ekki eins virkir biðjendur og þau sem lært hafa mest í kirkju eða á
heimilum. Þetta sést á meðfylgjandi súluritum (sjá Mynd 12 og Mynd 13). Þegar
horft er á þau sem hafa lært mest um kristna trú í skóla kemur í ljós að þar er súlan
hæst sem sýnir hlutfall þeirra sem telja það ekkert mikilvægt að trúa á Guð. Þegar
aftur á móti er horft á súlurnar sem sýna þau sem merktu við „í kirkju" eða
„heima" snýst dæmið við. Súlurnar sem sýna þau sem telja það mjög mikilvægt að
trúa á Guð eru hæstar.
Mynd 12
Tengsl milli þess hvar börnin hafa lært mest um kristna trú
og hve mikilvægt þau telja að trúa á Guð
%
Mikið
Nokkuð
Lítið
Ekkert
Svipað mynstur má sjá þegar málið er skoðað í samhengi við hve oft börnin biðja.
Þá eru súlurnar „oft" og „stundum" lægstar hjá þeim sem telja sig hafa lært mest
um kristna trú í skólanum en þessar súlur eru hins vegar hæstar hjá þeim sem
merktu við „í kirkju" eða „heima" (Mynd 13).
Þetta gefur vísbendingu um þann mun sem er á trúarlegri fræðslu og uppeldis-
mótun í skólum annars vegar og heimilum og kirkju hins vegar. Á heimilum og í
kirkju er hún í ríkari mæli tengd trúarlegri iðkun eða helgihaldi, svo sem bæn, en í
skólanum er fremur um formlega fræðslu að ræða. Skólinn getur vissulega gefið
nemendum góða þekkingu á efni Biblíunnar og meginatriðum kristinnar trúar en
27