Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1934, Síða 84

370
Kommúnismi og kristindómur.
IÐUNN
heyja baráttu, ekki af almennum mannúðarhvötum,
heldur fyrir herfangið; ekki vegna trúarinnar á fagr-
an og vegsamlegan tilgang lífsins, heldur að eins fyrir
valdabaráttu einnar stéttar. Segja má, að það sé
vorkunn, þó að þeir, sem þykjast hafa setið yfir
skörðum hlut, hefji slíka baráttu. En hvað um það,
þá er sú barátta þó að eins um auð og völd, og ég sé
enga menningarlega framför í sjálfu stéttastríðinu og
trúi ekki á menningarlega afleiðing þess heldur, nema
æðri hugjón sé lögð til grundvallar en eintóm matar-
pólitík.
Því að það getur ekki verið neitt meginmarkmið
lífsins að hafa í sig og á. Hversu dauðans vesælt
getur þetta líf orðið, þótt vér höfum það — ef vér
höfum ekkert annað til að lifa fyrir!
Þetta er það, sem mér finst ábótavant við komm-
únistana. Ekki að þeir séu of miklir hugsjónamenn eða
umbótamenn í mannfélagsmálum — heldur þykir mér
þeir vera of litlir hugsjónamenn, of þröngsýnir til þess
að riki þeirra geti staðist. í blindu ofstæki finna þeir
sér skylt að stangast við alt og alla, í stað þess, eins
og Lunacharsky ræður til, að draga inn í sig önnur
trúarbrögð, gera þau að samverkamönnum sínum,
leggja krafta sína við þeirra krafta og bæta kristin-
dóminn upp að athafnafjöri, þar sem hann er aftur
rikari að trúarlegri innsýn og siðfágun. Hvílikur styrk-
ur hógværri og víðsýnni jafnaðarstefnu gæti orðið að
samvizkusamlegri innrætingu bróðurlegra trúar-
hugsjóna kristindómsins, liggur í augum uppi. Og
ég sé enga ástæðu fyrir þessar tvær stefnur til að
skattyrðast og fjandskapast sín á milli. Þess vegna
hefi ég andmælt hinum ofstækislegu og einsýnu nið-
skrifum Skúla G. í garð kirkjunnar. Hann kemst nú