Hugur - 01.01.1994, Side 16

Hugur - 01.01.1994, Side 16
14 Wayne Norman HUGUR ekki á sama hátt og við aðgreinum form frá innihaldi. Margar af þessum forsendum er hægt að skoða meðvitað, endurskoða og breyta í samræmi við innihald kenninga okkar. Mér er raunar ekki ljóst, þrátt fyrir að ég sé ákafur fylgismaður þessarar aðferðafræði (og því tala ég um þessa aðferðafræði sem ,,okkar“), á hvaða hátt mætti reyna að verja suma af grunnþáttum hennar. En mér virðist þó að hér sé komið gott tilefni til að fara að ræða aðferðafræði. Önnur ástæða fyrir því að hún skiptir máli, er að aðferðafræði- legar forsendur geta haft umtalsverð áhrif á innihald þeirrar kenn- ingar sem tiltekinn heimspekingur er hallur undir. Staðreyndin gæti vel verið sú, að heppilegra sé að staðsetja helstu deiluefni heimspekinga, flokka þeirra og jafnvel ágreining milli heimspeki- hefða, innan þeirrar aðferðafræði sem ég vil reyna að kortleggja. Rannsókn í þeim anda gæti til dæmis leitt til þeirrar niðurstöðu að tvær kenningar sem virðast andstæðar, séu í raun svör við tveim ólíkum spurningum, en ekki tvö svör við sömu spurningu sem velja þarf á milli.4 Þá geta forskriftarkenningar verið mjög misvísandi sökum ágreinings um dýpri heimspekileg viðfangsefni og um tengsl þessara viðfangsefna við forskriftarkenningar um stjórnmál. Loks er þriðja og einfaldasta ástæðan sú að ég trúi því að rannsókn á aðferðafræði í anda Rawls skipti máli ef við viljum skilja ástæðurnar fyrir því hvernig kenningar Rawls sjálfs hafa þróast upp á síðkastið. Astæðan fyrir þessu er sú, eins og ég vík að undir lok ritgerðarinnar, að þessa þróun má skýra með tilvísun til þess að Rawls fellst sjálfur á afleiðingar tiltekinnar aðferðafræði. í því sem á eftir fer mun ég skipta viðfangsefninu í þrjá tengda flokka. Ég mun fjalla almennt um viðfangsefni eða markmið stjórnmálaheimspeki, um hugmyndina um réttlœtingu, og loks um þá sértæku aðferð eða rökreglur sem helst dugir til að takast á við viðfangsefnin. 4 Ég tel að þetta muni útskýra hluta af þeim ágreiningi sem sagður er vera milli til dæmis Rawls og David Gautiers, þótt margt beri á milli að sjálfsögðu, sbr. nýjustu bækur þeirra beggja; John Rawls, Political Liberalism (New York: Columbia University Press, 1993) og David Gautier, Moral Dealing: Conlract, Ethics and Reason (Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 1990).
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Hugur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Hugur
https://timarit.is/publication/603

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.