Dvöl - 01.07.1942, Síða 49

DVÖL
207
um bregða fyrir undan steinöxum
sínum og fundið glóðareiminn i
vitum sínum, og hann glímir án
afláts við þá gátu, hvernig hann
fái náð eldinum úr grjótinu.
Hann tekur að leita að eldinum
í grjótinu. Hann finnur, að nú má
hann til. Dag eftir dag situr hann
og mylur steinana. Hann ann sér
engrar hvíldar. Stórar dyngjur af
muldu grjóti hlaðast upp við
hreysisdyrnar. Móa grætur og held-
ur, að kuldinn sé búinn að ræna
hann skynseminni.
Allan þenna vetur leitar Dreng-
ur að eldinum, og næsta sumar
starfár hann það eitt að ber^ grjót
heim að bústaðnum. Móa safnar
saman öllu ætilegu, sem hún finn-
ur, og lætur börnin hjálpa sér.
Það er aftur kominn vetur, og
enn mylur Drengur grjótið. Einn
dag hefir hann mulið mörg hundr-
uð steina. Hann er daufur og sinnu-
laus og langar til þess að sofna.
Sofa lengi, lengi og vakna ekki
aftur. Hann grípur stein í hönd-
ina, slær á hann, og í sama taili
sindra neistarnir til allra hliða,
bláir neistar, langir eldormar, sem
bugðast í loftinu og staðnæmast
glóandi, áður en þeir deyja út.
Loksins er eldurinn fundinn. Eld-
ur, eldur!
Dreng fallast hendur. Hann
kennir máttleysis og það liggur við,
að hann hnigi niður. En svo slær
hann aftur og sér stóra neista
falla lifandi niður í snjóinn. Þeir
gera ofurlitla holu, þar sem þeir
koma niður, og í botni hennar
myndast ofurlítill sótdepill. .
Drengur litast um. Ekkert er að
sjá, nema is og snjó. En aldrei hef-
ir hann séö þenna heim, sem hann
lifir í, betur en nú, og aldrei hefir
skilningurinn á eðli hans orðið
dýpri í meðvitund hans en nú.
Hann rís á fætur. Hljóðlegur há-
tíðleiki fyllir sál hans. Hann tekur
að hlaða bálköst. Hann veit, hvað
til þess þarf siðan hann gætti elds-
ins í skóginum fyrir löngu, löngu.
Það þarf tundur til þess að hand-
sama neistann og við til þess að
halda eldinum við, og hvorttveggja
er við hendina.
Síðan lætur hann neistann falla
niður í þurrt tundrið og sér ofur-
lítinn glóðardepil myndast í því.
Það kemur reykur og glóðin breið-
ist út. Hann blæs gætilega á hana,
og þegar fer að loga og suða í
tundrinu, stráir hann tréspónum á
eldinn. Allt í einu brýst upp bjart-
ur, heitur logi. Spænirnir brenna,
og hanp leggur greinar ofan á
þá. Hér er eldur. Nú þarf hann eng-
um að þakka fyrir hann. Hann hef-
ir sjálfur fundið hann. Eldur,
eldur!
Bálið logar. Drengur æpir, hlær
og dansar umhverfis það. Gleði
hann brýst fram í fagnaðarljóði,
sem hann kveður við raust, og
Móa heyrir jörðina duna af dansi
hans. Hún skríður út í hreysis-
dyrnar og er þess fullviss, að nú
bíði hennar bráður bani. En þegar
hún sér eldinn, hlær hún, stend-