Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 71
D VÖL
229
Lelðið á krosKg’öÉnimiii
Eftir Tliomas Itarcly
Snæbjörn Jónsson þvddi
(Sá siður, sem hér greinir fra, að fara um og syngja jólasongva (Christ-
mas carols) úti fyrir híbýlum manna á aðfangadagskvöld, er ekki enn niður
lagður á Englandi. Aðallega eru það unglingar, sem þetta gera, og munu
flestir buga einhverju að þeim áður én þeir halda til næsta áfangans. Ýmsir
Reykvíkingar minnast þess án efa, að þau árin, sem H. Beckett majór stjórn-
aðl Hjálpræðishernum á íslandi, hafði hann þenna sið. Pór söngflokkur úr
hernum um bæinn til þess að syngja úti fyrir húsum þeirra manna, sem
sérstaklega höfðu reynzt starfsemi hans hliðhollir. Lag það, er kórinn frá
Chalk-Newton syngur við þau tækifæri, sem hér greinir frá, lætur kunnug-
lega í eyrum íslenzkra lesenda, er svo oft hafa sungið undir því hinar gull-
fögru vísur Kristjáns Jónssonar, „Þú sæla heimsins svalalind". — Fram á
nítjándu öld hélzt sá siður á Englandi að grafa þá menn á krossgötum, er
sjálfir höfðu stytt sér aldur, og var þá venjulega rekinn tréhæll gegnum líkið.
Átti hællinn án efa að tryggja það, að hinn dauði lægi kyiT.
Sleppt hefir verið í þýðingunni upptalningu á hljóðfærum söngflokksins,
þvf að þau eru flest ókunn hér á
■pG FER ALDREI SVO í gegn-
um þorpið Chalk-Newton, að ég
líti ekki við til þess að horfa út á
upplandið þar í grenndinni, þar
sem tröð nokkur liggur yfir þjóð-
veginn og myndar hreppamörk. Og
þegar ég lít þangað, bregzt það
ekki, að mér fljúgi i hug atburð-
ur, sem eitt sinn gerðist þar. Enda
þótt það sé nú orðið að bera í
bakkafullan lækinn að vera að
grafa upp úr gleymsku viöburði
sveitarsögunnar, er því þó hvíslað
um þenna stað, sem vera má, aö
eigi rétt á sér að geymast.
Eftir því, sem þeir segja, Willi-
am Dewy, Mikael Mail og fleiri,
var það á kvöldi einu, skuggalegu
en þó mildu og sérstaklega þurru,
þegar jólin voru að ganga í garð,
að söngflokkurinn í Chalk-Newton
landi. — Þýð.)
— stórri sókn, sem liggur nálægt
miðs vegar á milli borganna Ivell
og Casterbridge og nú er járn-
brautarstöð — fór að heiman
skömmu fyrir miðnætti til þess að
hefja upp sinn árlega söng úti fyr-
ir gluggum þeirra, er þar bjuggu í
grenndinni. Var þessi flokkur
hljóðfæraleikara og söngvara
einn hinna stærstu í héraðinu. Og
hann var um það ólíkur hinum
betra hljóðfæraflokki í Mellstock,
sem ekki leit við öðru en hinum
beztu strengjahljóðfærum, að í
honum voru einnig þeir, er léku á
látúnslúðra og reyrpipur við aðal-
guðsþjónustuna á sunnudögum, og
tók hann þvert yfir loftið í vestur-
enda kirkjunnar.
Umrætt kvöld var kórinn með
margs konar hljóðfæri, og þar að