Dvöl - 01.07.1942, Qupperneq 89

D VÖ L
Hjarðarholti, þá er fimm vikur eru
af sumri.
Við brúökaup þeirra Hrefnu og
Kjartans var haldin veizla mikil
og var þar saman komið margt
manna. „Kjartan gaf Hrefnu at
línfé motrinn, ok var sú gjöf all-
fræg, þvi að engi var þar svá vitr
eða stóraúðigr, at slíka gersemi
hefði sét eða átta.“ Þá segir sag-
an frá því, að Kjartan Ólafsson
hafi verið glaður mjög í veizlu
þessari og góðar ástir hafi tek-
izt með þeim Hrefnu og honum.
VI.
Ólafur pá og Ósvífur héldu vin-
áttu sín á milli, og höfðu þeir
þann sið að halda uppi gagnkvæm-
um boðum. Veizla átti að vera að
Laugum og fór Kjartan með öðru
fólki. Bolli tók honum hið bezta
og bauð honum að eiga hross, er
hann átti, og væn þóttu með af-
brigðum. En Kjartan þáði eigi
þessa gjöf, þrátt fyrir áeggjan
föður síns, og skildu þeir Bolli
„með engri blíðu.“ — Svo á veizla
að vera í Hjarðarholti. Kona nokk-
ur, sem hugði að undirbúningi,
spurði Kjartan, hver öndvegi skuli
skipa. Hann svaraði svo: „Hrefna
skal sitja öndvegi ok vera mest
metin at gervöllu á meðan ek em
á lífi.“ Guðrún Ósvífursdóttir
heyrði tal þeirra, og brá hún lit-
um en þagði. Hún hafði jafnan
áður setið í hinu mesta virðingar-
sæti í veizlum þessum. Þá hvatti
Guðrún Hrefnu til að falda sig
247
með motrinum, en Kjartan varð
fyrri til svars: „Ekki skal hon-
falda sér með motri at þessu boði,
því at meira þykki mér skipta, at
Hrefna eigi ena mestu gersemi,
heldr en boösmenn hafi nú
augnagaman af at sinni.“ Guðrún
bað Hrefnu, í hljóði, að sýna sér
moturinn, hvað hún og gerði. Guð-
rún rakti hann sundur, „leit á-um
hríð, ok ræddi hvárki lof né löst“.
í veizlu þessari skeði svo loks sá
atburður, að þeir Ósvífurssynir
rændu sverði Kjartans, konungs-
naut, og földu það í keldu einni.
Vegna njósna komst það upp, hvar
það var falið. — Þá kom þar að.
að veizla var á ný haldin að Laug-
um. Að ráðum og áeggjan Þor-
gerðar Egilsdóttur, móðir Kjart-
ans, hyggst Hrefna að falda með
moturinum að þessu sinni, en lét
hún þess þó getið, að „margir
munu mæla þat, at eigi sé örvæna,
at ek koma þar, at ek eiga færi
öfundarmenn en at Laugum."
Þegar til Lauga kom, afhenti
Hrefna moturinn til varðveizlu
ásamt öðrum klæðnaði, en svo
þegar til á taka var moturinn horf-
inn. Kjartan reiddist hvörfum
þessum stórlega og lét það í ljós
all-greinilega, en Guðrún Ósvíf-
ursdóttir lét þess aftur á móti get-
ið, að af moturnum myndi Hrefna
litlg búningsbót hafa héðan í frá,
og hugðu menn, að honum hefði
verið brennt.
Það var svo nokkru síðar, að sá
sérstæði atburður gerðist, að