Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 108

266
D VÖL
„Langar þig til að deyja?“
„Nei, Drottinn minn dýri!“
„Hvernig getur þú lifað, ef allt
fúnar niður og hrynur yfir höfuð
þitt?“
„Ég veit ekki; það kemur eitt-
hvað fyrir, sem verður til bjárgar."
„Nei, það er vitleysa."
Hann fór að stynja og muldra
hálf hátt.
„Þetta er nú ekki svo alvarlegt.
Ég kem þessu öllu í lag innan
skamms. Ég hefi víða séð verra á-
sigkomulag.“
Allt í einu heyrði hann rödd konu
sinnar:
„Þú er latur — letiblóð!"
Hann spratt á fætur. „Það er
lygi, bölvuð lygi! Þetta gæti eng-
inn sagt nema þú, skepnan þín.“
Hann þagnaði aftur jafn skyndi-
lega og hann hafði hafið hrópin.
Það var að verða dimmt og létt
móða sveipaði umhverfið. í fjarska
báru svartar hæðirnar við dökkn-
andi himin. Það leit út fyrir rign-
ingu.
Davíð sneri við og horfði á veg-
brúnina, þar sem hann hafði set-
ið. Hann sá, hvar hann hafði sétið
á því, að grasið var bælt.
flann leit undrandi á það. „Ég
er eitthvað undarlegur í kollinum.
Maður gæti haldið, að ég væri
drukkinn....“.
Hann gekk um dálitla stund, án
þess að ráða það við sig, hvort hann
ætti að skreppa yfir I „Engilinn“
til þess að fá sér einn bjór eða
ekki. Loks lagði hann af stað heim.
Hann minntist þess með gremju,
að hann hafði gleymt að mjólka
kýrnar.
Jæja, það gerði ekki svo mikið
til, það var þá ekki í fyrsta sinn.
Þær yrðu að bíða eitthvað enn.
Þegar hann kom heim, var kon-
an að þvo mjólkurföturnar í búr-
inu.
Hann gægðist inn um dyrnar,
en hún þráaðist við að líta til
hans. Samanklemmdar varirnar
sýndu, að þögn hennar stafaði af
reiði og fyrirlitningu.
Hann gekk inn í eldhúsið, sett-
ist niður og fór að verma fætur
sínar við eldinn. Innan stundar var
hann sofnaður.
Konan vakti hann: „Kvöldmat-
urinn er tilbúinn."
Það var orðið framorðið, klukkan
bráðum níu. Hann spratt upp.
„Þú þarft ekki að látast verða
undrandi, þó orðið sé svona fram-
orðið. Þú þarft ekki að segja:
Hvers vegna minntir þú mig ekki
á að mjólka? Þú vissir alltaf, að ég
myndi gera það, eins og ég er á-
vallt vön.“
Konan setti diskana á borðið
meðan hún talaði. í kinnum henn-
ar voru tveir dökkrauðir dílar.
Hún þurrkaði af matdiskunum
með dúk, og þau fóru að borða.
Hvorugt þeirra mælti orð. Davíð
horfði á konu sína meðan hún
hellti upp á tekönnuna. Hann fitl-
aði við hárið á sér og horfði á
hverja hreyfingu konu sinnar með
hálfluktum augum.