Uppeldi og menntun - 01.01.2007, Blaðsíða 24

24
Þegar eineltismál komu upp var í sumum skólum reynt að vinna með viðkom-
andi bekkjum eða hópum en þolendum fannst það ekki heldur bera árangur. Þolandi
sagði:
Já, það var eitthvað í fyrra. En mér fannst það ekki bera neinn árangur. Það
var svona einn tími um eitthvað að sýna umhyggju og eitthvað. Það var
einn tími og búið.
Harpa sagði frá því að í hennar tilfelli hefði umsjónarkennarinn talað við bekkinn og
sagt frá máli hennar og líðan. Í framhaldi af því vildi kennarinn stokka upp sætaskipan
í bekknum vegna eineltisins og þá var Hörpu kennt um það, þannig að hún taldi
að ástandið hefði versnað eftir fund kennarans. Hún sagði að stelpurnar í bekknum
hefðu stundum gengið að sér og spurt af hverju hún væri svona þroskaheft að gera
þeim þetta.
Það sem skólarnir reyna að gera virðist því ekki bera árangur og þolendur upplifa
eins konar þögn eða að þeir fái ekki stuðning og að lítið sem ekkert sé gert. Ein stúlkan
sagði að haldinn hefði verið kennarafundur út af eineltinu en það hefði ekkert verið
talað við sig né foreldrana. Hana fór að gruna að kennarar vissu um þetta þegar þeir
voru farnir að horfa svolítið skringilega á hana og hún taldi að ekkert hefði verið rætt
við nemendur um eineltið. Hún sagði: ,,Þetta var voðalega mikið svona … ææ, þögn
í þessu bara.“
Það var merkilegt að upplifa í viðtölunum við þolendur að þó að þeir hefðu þurft
að þola mikla vanlíðan og úrræðaleysi höfðu þeir ýmsar skýrar hugmyndir um það
hvernig best væri að taka á málum.
,,Nei, bara að það þarf að tala meira um þetta. Það er einelti í framhaldsskólum.“
Þetta voru lokaorð eins þolanda og má segja að þau hafi komið fram hjá öllum
viðmælendum þegar rætt var um hvort og hvernig væri hægt að vinna gegn einelti í
framhaldsskólum. Nemendum var mikið í mun að unnið yrði markvisst forvarnar- og
meðferðarstarf og það yrði rætt innan skólanna að einelti viðgengist, hvaða áhrif það
hefði á þolendur og að það yrði að hætta. Talað var um fræðslu fyrir alla, nemendur
og kennara, og, eins og ein stúlkan sagði: ,,Bara mjög mikið af fyrirlestrum um þetta.“
Harpa taldi að það þyrfti að upplýsa fólk um hvað gengi á og einnig þyrfti að bjóða
þjónustu fyrir þolendur. Það þyrfti að láta þá sem lentu í einelti í skólanum vita hvert
þeir ættu að leita. Vakning eða átak gegn einelti var gjarnan nefnt.
Í umræðu nemendafélagshópsins kom einnig fram áhugi á að vinna gegn einelti
í framhaldsskólum en allir voru sammála um að það yrði að gerast í krafti hópsins,
maður gerði þetta ekki einn. Stúlka úr hópnum sagði: ,,Það verður að vera hópur
saman … ef hópar yrðu teknir svona saman á litla fundi, þá væri örugglega hægt að
gera eitthvað.“ Í raun eru þau að benda á að málið er ekki flóknara en það að beitt
sé almennri kurteisi og umhyggju í mannlegum samskiptum nemenda í framhalds-
skólum.
,,HÆGIST MEIN ÞÁ UM ER RÆTT“