Morgunn - 01.12.1934, Síða 71

MOEGUNN
197
firðingum en mannfælni og svo takmarkalausri fyrirlitn-
ingu á tilvonandi samferðamanni, því að hann hlaut að
hafa komið auga á mig. Fór mér nú að renna í skap og vildi
helzt hlaða hellum að höfði þessa náunga, þótt ekki væri
nema með nokkrum vel völdum orðum.
Hleypti eg í mig hörku og herti gönguna sem mest
eg mátti. Dró nú heldur saman með okkur, m. a. vegna
þess, að þessi sérvitringur beygði á braut mína.
Kallaði eg til hans fullum hálsi og bað hann bíða
mín um stund, því að vart myndi eg gleypa hann með
húð og hári, þótt við skiftumst á orðum.
Þetta virtist hafa áhrif á karl, þótt eigi kæmu þau
mér að tilætluðum notum, því að nú var annaðhvort, að
fönnin gleypti hann eða þá, að hann varð uppnuminn. Eg
skildi ekkert í þessu og hraðaði mér þangað, sem maður-
inn hafði síðast staðið. „En, þegar átti til að taka, tóman
fyrir sér hitti’ ’hann klaka“.
Manninn sá eg hvergi og það, sem verra var, ekki
eitt einasta spor var sjáanlegt í snjónum. Skildi eg nú á
svipstundu, hvers kyns var. Samtímis varð eg þess var,
að á mig sótti svefn. Langaði mig til þess eins, að kasta
mér niður í snjóinn og sofna, en var þess þó jafnframt
vitandi, að slíkt var hið mesta óráð. Hugsaði eg eitthvað
á þá leið, að eigi skyldi fjandi sá geta hrósað happi yfir
því, að eg gæfist upp á miðri Vestdalsheiði og svæfi mig
í hel.
Drattaðist eg nú áfram um stund, þannig að tvísýnt
var, hvort betur mætti, vitið, sem skipaði mér að skreið-
ast áfram, eða löngunin til þess að leggjast fyrir. Gekk
á þessari togstreitu, unz eg komst til bygða. Þá brá svo
við, að eg komst undan áhrifum þessarar f jallavættar með
öllu, og náði til Eiða í þann mund, er menn risu þar
úr rekkju.