Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 72

198
M 0 R G U N N
Látins svipur.
Efiir 5igurð Kristinn Harpann.
Mig langar til að skýra stuttlega frá atviki, sem fyrir
mig hefir komið. Það er dulræns eðlis, og hið eina, sem
eg persónulega hefi fram að færa, á því sviði. Dulræn
fyrirbrigði munu flestir kannast við nú orðið, ef ekki
fyrir eigin reynslu, þá af frásögn. Það er viðurkent, að
slík fyrirbrigði, hvort sem um skygni, dulheyrn, líkamn-
ingar, eða samtöl og skrif gegnum miðla er að ræða, hafi
oft miklar, stundum yfirfljótanlegar sannanir fyrir fram-
haldslífi þess fólks, sem hér á jörðinni er talið vera dá-
ið. Og það er aðdáanlegt. En það er þó samt sem áður
aðdáanlegra að mega geta þess, að til munu vera menn,
sem fyrir brjóstvit eitt eru svo sannfærðir um tilveru ann-
ars heims, að fyrir þeim eru hinar beinu sanncmir dul-
rænna fyrirbrigða, sem aukaatriði aðeins.
Saga mín er ekki margbrotin. Eins og menn mun
reka minni til, gerði aftaka norðanhríð skömmu eftir
sumarmál vorið 1929. I því óveðri varð úti Karl Krist-
jánsson, bóndi á Belgsá í Fnjóskadal. Þegar upp stytti
kom í ljós, að hann mundi hafa farist í snjóflóði, er fall-
ið hafði úr klettagili skamt frá bænum. í flóðinu var
leitað af fjölda manns, árangurslaust í tvo daga. Þriðja
daginn fór eg í leitina, ásamt föður mínum, sem þar
hafði verið báða dagana, — en við áttum þá heima í
Tungu í Fnjóskadal. Við vorum ríðandi. Þegar við kom-
um út á Tungu-Sporðinn, móts við Bakkasel, — en þar
eru beitarhús frá Belgsá —, sé eg hvar maður gengur
norður melana, langan spöl utan við Bakkaselshúsin. —
Hann gekk hægt og þreytulega, dálítið álútur og eins og
með hugann fastan við eitthvað, sem hann væri að leita
að. Alt í einu snarbeygir hann í austur, í áttina til fjalls,