Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 83

MOEGUNN
209
Ttonunnar, þótt hún gráti ekki. ,,í síðasta sinn“ er eitt-
hvað svo einkennilegt. Hví ,,í síðasta sinn“, þegar faðir-
inn stendur hérna rétt hjá þeim!
„En hvað er þá þetta, sem liggur í rúminu?“
Þessi óvænta spurning vaknar hjá honum eins og
einhver annar hefði spurt hennar.
Hann snýr sér til þeirra, sem hann ann á jörðu, til
þess að spyrja þá, hverju þetta sæti alt saman. En þótt
hann endurtaki spurninguna hvað eftir annað, og gangi
jafnvel fast upp að konu sinni til þess, þá finnur hann
sér til ama, að hún skiptir sér ekkert af honum. Hann
snýr sér að litlu dóttur sinni, en þótt hann heyri hana
segja við móður sína: „Ó, mamma, eg sá pabba rétt eitt
augnablik, en svo hvarf hann“, þá virðist hún þegar hafa
gleymt honum með öllu.
Þótt hann geti enn heyrt kvakið í spörfugli undir
bakskegginu fyrir utan, og verði var við, er tunglið er
að smálæðast upp yfir dökkan skóginn, sem hann hefir
þekt frá bernsku, og finni ilminn af blómum næturinnar,
þá sýnist enginn taka eftir honum. Honum, sem var þó
svo mikilvægur og alt snerist um! Það virðist ekki v,era
hirt um annað en þessa hlægilegu grímu, sem á rúminu
bggur, sem hann notaði eitt sinn og nú sýnist svo furðu-
leg án hans. Loksins tekur hann eftir eins konar silfur-
bræði, sem tengir hinn nýja „ham“ við hinn gamla, og
bggur frá nafla til nafla og heldur þeim saman, eins og
nýfætt barn er tengt við móður sína.
Hann stendur þarna kyr og veltir fyrir sér, hvernig
bessu sé öllu háttað, en þá stígur konan hans óvart ofan
a fótinn á honum. Hann furðar sig á, en hún ekki, að hann
finnur alls ekkert til af þrýstingu fótar hennar, né til
bess, er hún gengur í gegn um hann, eins og hann væri
alls ekki til! Hann uppgötvar ekki fyr en dálítið síðar,
a$ hann þarf alls ekki að ganga umhverfis rúmið til þess
að komast hinum megin í herbergið, heldur getur hann
gengið í gegn um það.
14