Morgunn - 01.12.1934, Síða 84

210
MOEGUNN
Hann stendur enn síðar við glerhurðina og horfir á
töfraljósið fyrir utan; hann hallar sér upp að glerinu, en
tekur þá eftir því, að hann fer í gegn um það, eins og
það væri ekki til, og líður síðan í tunglskininu yfir garð-
inn fyrir utan.
Þarna er húsið, sem hann hefir dvalið í svo mikinn
hluta æfi sinnar; gluggablæurnar eru dregnar fyrir al-
staðar, nema í herberginu, þar sem líkaminn liggur, sem
áður var hann. Þetta langa, lága hús með síða þakskegg-
inu. Þunnur reykjarstrókur ber óljóst við himininn.
Það er ekki fyr en á þessu augnabliki, þegar hann
er kominn út um gluggann og líður þarna fyrir ofan
þéttan grassvörðinn, og horfir á húsið sitt, að hann skil-
ur, að hann er dáinn!
Dáinn, þegar hann finnur, að hann er frekar lifandi
en nokkuru sinni áður, og finnur til svo mikils léttis yfir
því, að vera laus við eitthvað.
,,Dáinn?“
Laus við jarðneskan líkamann!
Honum bregður svo við þetta, að það er eins og
skjálfti fari um hann frá hvirfli til ilja, og það líður
yfir hann.
Það er blá móða umhverfis hann, þegar hann ,,kem-
ur til sjálfs sín“.
Hann finnur að einhver er nálægt honum, en hann
heyrir engar raddir, og þegar hann áttar sig er hann í
rúmi, eins og hann bjóst við. Við rúmstokkinn standa
hvítklæddar, þögular verur. Tveir karlmenn og stúlka.
Honum finst hann kannast við annan manninn, tvítugan
mann eða þar um bil, en hann getur ekki áttað sig á,.
hver hann sé.
En alt umhverfi hans er í blárri móðu, jafnvel hvít-
ur hörfatnaður þeirra, sem standa þarna og bíða.
Rúmið er ekki rúmið hans. Herbergið er ekki her-
bergið hans.
Á borðinu við rúmið er skál með rósum í og loftið-